Πόσο αλήθεια απέχει το φιλί από το καρφί; Για όσους προδόθηκαν έστω μια φορά στον έρωτα, την αγάπη, την φιλία, ξέρουν καλά ότι η απόσταση από το «σ αγαπώ» μέχρι «σε μισώ» είναι ελάχιστα βήματα αχαριστίας.
Ο Χριστός εισέρχεται στα Ιεροσόλυμα με απόλυτο σκοπό το εκούσιο πάθος, την σταύρωση και την Ανάσταση. Ο έρωτας του ονομάζεται άνθρωπος. Και πρέπει να τον σώσει. Μόνο που κάθε αληθινή αγάπη, χρειάζεται θυσία. Καμία μεγάλη αγάπη στο κόσμο αυτό, δεν κράτησε ρόδα δίχως να πληγωθεί απ' αγκάθια.
Ο κόσμος στα Ιεροσόλυμα υποδέχεται τον Ιησού. Ζητωκραυγάζει. Χαίρεται και τον ανακηρύσσει Βασιλιά του. Πιστεύει ότι ο Ιησούς, θα τους ελευθερώσει από τα δεσμά των Ρωμαίων κατακτητών. Ότι θα ξεκινήσει μια επανάσταση, θα φέρει πόλεμο, βία και αναστάτωση.
Όταν όμως θα καταλάβουν ότι ο Χριστός δεν έχει τίποτα στην γη πέρα από το άραφο χιτώνα του, όταν αισθανθούν ότι δεν ήρθε να φέρει πόλεμο, βία και αίμα, ότι μιλάει για αγάπη, ειρήνη, αδελφοσύνη, φως και χαρά, και ότι το βασίλειο Του δεν είναι σε αυτή την γη, θα ζητήσουν με μίσος την εξόντωση του. Το «ωσαννά» θα μετατραπεί μέσα σε λίγες μέρες στην γεμάτη εκδίκηση ιαχή «σταυρωθήτω».
Είναι τότε ακριβώς που προδίδουμε αυτόν που κάποτε αγαπήσαμε. Που σκοτώνουμε εκείνον που ποθήσαμε. Όταν αντιλαμβανόμαστε ότι δεν είναι εκείνος που εμείς πιστεύαμε και φαντασιωνόμαστε.
Στην πραγματικότητα δεν αγαπάμε τον άλλον γι αυτό που είναι, αλλά για εκείνο που εμείς θα θέλαμε να είναι. Πίσω απ' τα σπουδαία λόγια και τις αιώνιες υποσχέσεις κρύβονται οι πιο μεγάλες προδοσίες. Τα χέρια που κάποτε μας αγκάλιασαν ή μας χειροκρότησαν τυλίγονται γύρω από το λαιμό μας έτοιμα να πνίξουν κάθε ανάσα ζωής, αφού δεν πράξαμε αυτά που περίμεναν από εμάς. Αφού δεν γίναμε αυτό που εκείνοι ήθελαν, ως μια προέκταση του δικούς τους εαυτού. Είναι τότε που φανερώνεται ότι ποτέ δεν αγαπηθήκαμε αλλά χρησιμοποιηθήκαμε.
Στην πραγματικότητα δεν αγαπάμε τον άλλον γι αυτό που είναι, αλλά για εκείνο που εμείς θα θέλαμε να είναι. Πίσω απ' τα σπουδαία λόγια και τις αιώνιες υποσχέσεις κρύβονται οι πιο μεγάλες προδοσίες. Τα χέρια που κάποτε μας αγκάλιασαν ή μας χειροκρότησαν τυλίγονται γύρω από το λαιμό μας έτοιμα να πνίξουν κάθε ανάσα ζωής, αφού δεν πράξαμε αυτά που περίμεναν από εμάς. Αφού δεν γίναμε αυτό που εκείνοι ήθελαν, ως μια προέκταση του δικούς τους εαυτού. Είναι τότε που φανερώνεται ότι ποτέ δεν αγαπηθήκαμε αλλά χρησιμοποιηθήκαμε.
Ο Χριστός δεν είναι αυτό που θα ήθελε ο κόσμος. Εκείνο που περίμενε στην φαντασία του. Ένας ισχυρός επαναστάτης, με δύναμη, εξουσία, αίμα, βία, τιμωρία, απειλή, πόλεμο και συντριβή. Ο Χριστός είναι αγάπη, τρυφερότητα, ευαισθησία, ποιητικότητα, αποδοχή, συγχώρεση, ευθύνη, θυσία. Ο Χριστός είναι πατέρας και αδελφός μαζί.
Δεν μας εκπλήσσει λοιπόν, αυτοί οι άνθρωποι που ζητούσαν να στέψουν τον Χριστό βασιλέα τώρα οι ίδιοι επιμόνως και με φανατισμό ζητούν την θανάτωση του. Είναι μια γνωστή ιστορία που αιώνες τώρα επαναλαμβάνεται σε αυτόν τον κόσμο και σαφέστατα θα συνεχίσει τον δρόμο της επανάληψης της. Μισούμε για τον ίδιο λόγο που αγαπήσαμε, και θανατώνουμε πάντα εκείνον που κάποτε χειροκροτήσαμε γιατί το καρφί από το φιλί, απέχει μια ανάσα θανάτου....
από Επί ασπαλάθων
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου