Βλέπεις σαν τον Χριστό. Δε μπορείς να δεις την ασχήμια, όχι γιατί δεν υπάρχει αλλά γιατί την μεταμορφώνεις σε φως.
Ποιος είναι αυτός που βλέπει; Μήπως το μάτι; Όχι. Η ψυχή βλέπει μέσα από τα μάτια. Γι’ αυτό ακόμη κι αν χαθούν τα μάτια δεν σταματάμε να βλέπουμε με άλλους τρόπους πολλές φορές ακόμη βαθύτερους.
Μου έλεγε μια κοπέλα τυφλή αλλά γεμάτη Χάρη Θεού, «Πάτερ μου έχασα το φως των ματιών μου και βρήκα το Φως του Χριστού. Είναι τόσο γλυκός και φωτεινός…». Μου τα έλεγε και γελούσε, χαιρόταν.
Ντράπηκα που εγώ είχα μάτια μα όχι την χαρά της.
Για ακόμη μια φορά κατάλαβα ότι οι μεγάλοι σταυροί φέρουν και μεγάλα χαρίσματα.
Την πήρα μια αγκαλιά και την ασπάσθηκα. Ευωδίαζε σαν ανοιξιάτικο λουλούδι.
Όπως εκείνα που ενώ δεν μιλάνε δε μπορείς να περάσεις διπλά τους δίχως να σκύψεις μπροστά στην ομορφιά τους.
Eπίσης:
Κυριακή του τυφλού
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου