Δημιουργώ όταν καταστρέφω!

από ΝΕΚΡΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ
(όπου και συμπληρώματα)

Μια βόλτα στους δρόμους είναι συνήθως η λύση σε μια δύσκολη και αγχωτική μέρα· όχι όμως στην πόλη της Αθήνας. Η πρωτεύουσα θα σε προβληματίσει και θα σε βάλει σε βαθιά σκέψη. Ημέρα Παρασκευή και εγώ γυρνάω από τη σχολή κάνοντας μια μεγάλη παράκαμψη, για να μεγαλώσει η βόλτα μου. Άλλωστε, όπως φαίνεται, θα αργήσω να ξαναπάω σχολή! Το βλέμμα μου πέφτει σε έναν τοίχο μουτζουρωμένο με ένα σύνθημα… καταστροφικό: «Δημιουργώ όταν καταστρέφω!». 

Δε μπορούσα να σκεφτώ τίποτα πιο αληθινό από αυτό μα συνάμα και τίποτα πιο ψεύτικο. Η σκέψη μου μπερδεύτηκε και η βόλτα μου έγινε ακόμα πιο μεγάλη. Μαζί με αυτήν τη φράση έρχονταν και τα λόγια που κάπου αλλού έτυχε να διαβάσω: «Η καταστροφή είναι δημιουργία, όταν έχεις ετοιμάσει τι θα φτιάξεις μετά». Αυτές οι φράσεις κρύβουν πολλή σκέψη μέσα τους και αντανακλούν πολλές πτυχές της ζωής του ανθρώπου, από τους κοινωνικούς ρόλους που αναλαμβάνει και τις πολιτικές πεποιθήσεις του μέχρι την πνευματική ζωή και τη μετάνοια, την πορεία στον δρόμο του Θεού.

Αλήθεια, όσο παράδοξο κι αν ακούγεται, και τα δύο αυτά είναι κατεξοχήν συνθήματα για τον άνθρωπο που θέλει να ζήσει πνευματική ζωή… Ο Ορθόδοξος Χριστιανός έχει ως πρότυπό του τον Χριστό και κατ’ επέκταση τους αγίους, μορφές επαναστατικές και, αν μη τι άλλο, (κατά κόσμον) αναρχικές! Πήγαν κόντρα στο πνεύμα της εποχής τους, κόντρα στις εντολές των κοσμικών αρχόντων και κόντρα στην προσκόλληση στην ύλη που κατά κύριο λόγο αλλοτριώνει τον πνευματικό άνθρωπο.

Η επανάστασή τους δεν ήταν ταξική ή ιδεολογική, αλλά εσωτερική, γεγονός που επέφερε την πιο δημιουργική καταστροφή: καταστροφή του εγωισμού, γκρέμισμα της μεγάλης ιδέας που μπορεί να είχαν για τον εαυτό τους και, τελικά, σταύρωση του έκπτωτου ανθρώπου μαζί με τα πάθη του· αυτά τα πάθη σήκωσε ο Κύριος πάνω στον σταυρό. Ο Χριστός, με το σχέδιο της Πρόνοιας του φιλάνθρωπου Θεού, ήξερε τι θα δημιουργήσει μετά την «καταστροφή», δηλαδή τη σταύρωση: την αιώνια Βασιλεία Του! Γι’ αυτό άλλωστε και η σταύρωση δεν αποτελεί μέρος καταστροφής αλλά… δημιουργίας!

Η περίοδος που διανύουμε είναι η κατεξοχήν ευκαιρία, για να πραγματωθεί αυτή η φράση. Η Αγία και Μεγάλη Τεσσαρακοστή μας καλεί να γίνουμε επαναστάτες· ναι! καταστροφείς του παλιού μας εαυτού. Να ρίξουμε τα τείχη των παθών, να αποξενωθούμε από τον παλιό μας εαυτό που συνήθισε και σέρνεται στην αμαρτία. Αυτή η επανάσταση, όπως και όλες οι άλλες, θα φέρει αντιδράσεις και χλευασμό από τον πολύ κόσμο· όμως δεν θα αργήσει η λύτρωση. Ο Χριστός θα δει τα συντρίμμια της ψυχής μας, τα μουτζουρωμένα από τις αμαρτίες ντουβάρια της καρδιάς μας, αλλά θα δει (μακάρι) και την μετάνοιά μας, την αντίδρασή μας, την καταστροφή του παλιού ανθρώπου της αμαρτίας και τότε… θα μας αρπάξει! Θα μας αρπάξει, όπως άρπαξε τον Αδάμ, και θα μας οδηγήσει στη Δημιουργία, την αιώνια Βασιλεία, εκεί που ανήκουμε.

Με αυτές τις σκέψεις φτάνω επιτέλους σπίτι, ελπίζοντας να ξεκινήσω φέτος την καλή καταστροφή και όχι την κακή· όχι αυτή που θέλει ο κόσμος με βία, ψευτο-ιδεολογίες και διαγγέλματα στις πλατείες· όχι! Ταπεινά και ευλαβικά, όπως ο Τελώνης ή, όπως λέει ο ποιητής: «Μέσα στη θλίψη της απέραντης μετριότητας που μας πνίγει από παντού, παρηγοριέμαι ότι κάπου, σε κάποιο καμαράκι, κάποιοι πεισματάρηδες αγωνίζονται να εξουδετερώσουν τη φθορά […]». Καλό αγώνα στα καμαράκια μας, λοιπόν, αφού η κυκλοφορία περιορίστηκε και οι εκκλησίες έκλεισαν.
Καλή Ανάσταση!

Π. Σ. Γ.
φοιτητής Ιστορικού & Αρχαιολογικού ΕΚΠΑ