Κάθουμαι και κοιτάζω έτσι ώρες πολλές. Ησυχία είναι μέσα μου, κι απ’ έξω η πλάση είναι ειρηνεμένη και βλογημένη. Η βουή του κόσμου σαν να’ ναι ψέμμα, ένας βραχνάς που έσβησε και χάθηκε... Έχε γεια, αδελφέ μου, που δεν ξέρω ποιος είσαι, κι ούτε κ’ εσύ θα μάθεις ποτές πως σε κοίταξε κάποιος από μακρυά, με τόση αγάπη, από μιαν έρημη ακρογιαλιά, δίχως να φαίνεται καθόλου...
Φώτης Κόντογλου,'ευλογημένο καταφύγιο'.
Σήμερα δικό μου Αύριο δικο σου Και ποτέ κανενός! Επιγραφή σε είσοδο σπιτιού στην Πάτμο 1886 Η φράση «σήμερον εμού, αύριο ετέρου και ουδέποτε τινός», που θέλει να πει «σήμερα δικό μου, αύριο κάποιου άλλου και ποτέ του ίδιου» κοσμεί το γείσο πολλών παλιών ελληνικών σπιτιών, για να μας θυμίζει τη ματαιότητα της κτητικότητας και τον πόνο που φορτώνουμε άδικα στην ψυχή μας. Στο Γεροντικό συναντάμε τη φράση των ασκητών για το κελί τους "Κελλίον σήμερον εμού Αύριον ετέρου Ουδέποτε τινός".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου