...Όσο δεν έχουμε εμπειρία αυτού του γεγονότος της σχέσεως, της αποκαλύψεως του Θεού, τότε μιλούμε με το μυαλό μας,τότε δίνουμε συμβουλές ,τότε καθοδηγούμε, τότε εφαρμόζουμε διάφορες παιδαγωγικές μεθόδους, τα οποία όμως όλα αυτά είναι ατελή, και ίσως και βασανιστικά, και ίσως και ανώφελα ,και ίσως και παγίδες να γίνοντε αυτά και επικύνδινα, γιατί δίνουν μία παραμόρφωση της έννοιας του Θεου, δεν φέρνουν ελπίδα στον άνθρωπο δεν τον εμπνέουν ζωή.Όσο λοιπόν δεν εμπνέουμε τον άλλο, τον τυρρανούμε με τις συμβουλές μας.Όσο δε μεταδίδουμε ζωή στον άλλο γιατί δεν έχουμε,καθοδηγούμε τον άλλο, δίνουμε κατευθύνσεις,διανοητικές συμβουλές.Για αυτό, δεν έχουν αποτέλεσμα όλα αυτά τα πράγματα.Αν δεν ομιλεί η ζωή μας δεν έχουν περιεχόμενο και τα λόγια μας..
Κάθουμαι και κοιτάζω έτσι ώρες πολλές. Ησυχία είναι μέσα μου, κι απ’ έξω η πλάση είναι ειρηνεμένη και βλογημένη. Η βουή του κόσμου σαν να’ ναι ψέμμα, ένας βραχνάς που έσβησε και χάθηκε... Έχε γεια, αδελφέ μου, που δεν ξέρω ποιος είσαι, κι ούτε κ’ εσύ θα μάθεις ποτές πως σε κοίταξε κάποιος από μακρυά, με τόση αγάπη, από μιαν έρημη ακρογιαλιά, δίχως να φαίνεται καθόλου... Φώτης Κόντογλου,'ευλογημένο καταφύγιο'.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου