Ἔρωτα ἀνίκητε στόν πόλεμο, πού κάνεις χτῆμα σου ὅπου πέσεις

από Aντίφωνο

 Βασιλική Τσουκάτου-Κορωναίου -20 Ιουνίου 2020

Αν αγαπάμε – ή τουλάχιστον παλεύουμε να αγαπάμε – Εκείνον που Πρώτος μας αγάπησε, δεν υπάρχει πιο ακατανόητη εντολή από την ατομική λατρεία. Λατρεία με προσομοίωση. Τέτοιες κουβέντες, τέτοιες οδηγίες εκστομίζονται και συντάσσονται από ανθρώπους που δεν ξέρουν τι θα πει Έρωτας. Όχι που δεν πήγαν ποτέ στην Εκκλησία ή που αντιμάχονται την πίστη, αλλά που δεν κοκκίνησαν και δεν ανατρίχιασαν ποτέ τους ακούγοντας το κείμενο της Αντιγόνης: « Ἔρως ἀνίκατε μάχαν, Ἔρως, ὃς ἐν κτήνεσι πίπτεις…».

Μα δεν είναι αγάπη να αυτοπεριοριστούμε για χάρη, αν όχι δική μας, τουλάχιστον εκείνων που κινδυνεύουν περισσότερο; Βέβαια. Τη ζήσαμε αυτήν την αγάπη, αν και δεν την αξίζαμε, μας την επέτρεψε ο Θεός. Είναι σαν την αγάπη της γυναίκας του καπετάνιου, που με ξεριζωμένη την καρδιά τον αποχαιρετά στο λιμάνι, χωρίς να ξέρει αν θα τον αντικρίσει πάλι. Έχει όμως γέροντες γονείς που πρέπει να γηροκομήσει, έχει παιδιά που πρέπει να φροντίσει… και δεν μπορεί να ακολουθήσει την αγάπη της, αν και έχει το δικαίωμα σαν καπετάνισσα που είναι. Από αγάπη, αφήνει την αγάπη.

Μα το ένα σώμα κι η μια ψυχή του ζευγαριού δεν αντικαθίστανται από ένα γράμμα, από ένα τηλεφώνημα, από μια βιντεοκλήση. Απλά κατασιγάζεται λίγο ο πόνος του χωρισμού και φουντώνει ο πόθος της επανασύνδεσης. Το καταλάβαμε κι αυτό στα τρίσβαθά μας τούτο το Πάσχα. Ευχαριστούμε. Αλλά μη μας λέτε πια αυτή τη νεκρικά παγωμένη φράση. Ατομική λατρεία. Ατομική ζωή. Δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα στην αγάπη. Γιατί ο ανίκητος στον πόλεμο Έρωτας του Πρώτου, που προ αιώνων Ερωτεύτηκε, έπεσε πάνω μας, σε μας τους κρύους, τους χλιαρούς, τους αδιάφορους και μας έκανε χτήμα Του και μας κατατρέχει, γλυκά και βασανιστικά μαζί. Και μας ένωσε μεταξύ μας σε ένα Σώμα, που θεραπεύεται στις αναρίθμητες και πολυποίκιλες πληγές των μελών Του, κάθε φορά που το Ζωοποιό Αίμα του Αγαπημένου τρέχει και πάλι στις φλέβες μας. Θέλετε να μας πείτε «Αντέξτε λίγο ακόμα μακριά, πεινάστε κι άλλο, παρηγορηθείτε κάπως με οθόνες και ραδιόφωνα, κλάψτε που είστε χωρισμένοι»; Πείτε το. Θα πάρουμε και θάρρος ότι – ελάχιστα – θα μοιάσουμε στους τέλεια ερωτευμένους Ασκητές και Μάρτυρες και θα σκύψουμε το κεφάλι. Μα μη μας μιλάτε άδεια και κούφια.

Και αν υπάρχει στο μυαλό σας μια άριστα σχεδιασμένη εικόνα ενός ανύπαρκτου πλατωνικού έρωτα, μπορείτε να τον κρατήσετε, αν θέλετε, για λογαριασμό δικό σας, καθώς και των ψυχοθεραπευτών που θα χρειαστείτε. Γιατί ο άνθρωπος ερωτεύεται ολόκληρος. Άρρωστος, ανάπηρος και γέρος αν καταντήσει, θα ακουμπά έστω τρυφερά το χέρι, την πλάτη, το κεφάλι του έρωτά του. Κι αν τον χάσει, θα φιλά τον λευκό σταυρό του στο μνήμα, θα χαϊδεύει τη φωτογραφία του, θα τρώει τα κόλλυβά του. Θα ξαπλώνει στο μισοάδειο κρεβάτι και θα απλώνει το κορμί του στην πλευρά που κάποτε γέμιζε από τον αγαπημένο. Το σώμα του θα συμμετέχει, αλλιώς θα είναι λειψός. Στην Αντιγόνη ο τάφος δεν μπόρεσε να χωρίσει τους ερωτευμένους. Στην Εκκλησία ο Τάφος ένωσε όλους τους ερωτευμένους μια για πάντα.

Αυτό το Αναστημένο Σώμα, που γίνεται η τροφή εκείνων που αγαπήθηκαν και μαθαίνουν να αγαπούν, πώς να το μετρήσετε με ιατρικές ειδικότητες που τελευταίο τους σκαλί έχουν τον ιατροδικαστή; Μέχρι τον θάνατο φτάνει ο γιατρός. Ενώ ο Έρωτας του Αναστημένου διαβαίνει αυτό το κατώφλι. Ποιος από μας τους αμαρτωλούς θαρρείτε δεν φοβάται να πεθάνει; Αυτός που νίκησε τον θάνατο είναι ο Νικητής του φόβου μας, Αυτός που δε δίστασε να πεθάνει αχρείαστα, ξεπλήρωσε το χρέος μας. Πώς να μείνεις μακριά από Αυτόν τον Αγαπημένο; Μπορεί ένα τέτοιο Σώμα με τέτοιο Αίμα στις φλέβες Του να φέρει τίποτε άλλο εκτός από Ζωή; Ζωή πριν και μετά το κατώφλι, που αγωνίζεστε με αίσθηση καθήκοντος προς τον συνάνθρωπο να μας καθυστερήσετε να διαβούμε. Καλά κάνετε. Ευχαριστούμε.

Αλλά σε αυτόν τον τόπο που οι άνθρωποι ονειρεύτηκαν, πριν την Ανάσταση ακόμα, τούτον τον Έρωτα και του τραγούδησαν πως «δε σου ξεφεύγει εσένα ούτε θεός, ούτε κανείς απ᾽ τους λιγόζωους ανθρώπους», θα πρέπει να βρείτε άλλες φράσεις, άλλες λέξεις. Για να κοινωνήσετε μαζί μας έστω στα λόγια.

Και μακάρι όλοι μαζί να Κοινωνήσουμε σύντομα.

Το άρθρο περιλαμβάνεται στο αφιέρωμα «Θεία Κοινωνία», του τρέχοντος τεύχους (αρ. 326, Ιούνιος 2020) του περιοδικού “Πειραϊκή Εκκλησία”.

Στην εικαστική πλαισίωση της σελίδας, ζωγραφική του, σέρβου, Nicolas Sarić.