απο ΝΕΚΡΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ
ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΣΩΖΕΤΑΙ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ...
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
Βήματα
Πεμπτουσία της χριστιανικής ζωής είναι η αγάπη. Γι’ αυτό και στις συζητήσεις που πολλοί κάνουν το διάστημα της επέλασης του κορωνοϊού, κυρίως όσοι δεν μετέχουν στην ζωή της Εκκλησίας, παροτρύνουν τους χριστιανούς να δείξουν αγάπη και να μείνουν στο σπίτι τους, να μην εκκλησιάζονται, να μην κοινωνούν, ώστε να μη γίνουν άθελά τους αιτία να μολυνθούν και οι ίδιοι και οι συνάνθρωποί τους. Αν μάλιστα δούνε κάποιοι πιστούς να περνούν από τον ναό ή να ζητούν να κοινωνήσουν, σπεύδουν να τους καταγγείλουν στην αστυνομία, ώστε να μαζευτούν από τους δρόμους οι «επικίνδυνοι».
«Αν είσαι χριστιανός, δείξε αγάπη με τον συγκεκριμένο τρόπο», μας προτρέπουν. Μας γεμίζουν ενοχές. Μας επισημαίνουν ότι είναι εγωιστική συμπεριφορά να θέλουμε να συναντηθούμε με τους άλλους, διότι αυτό ενέχει κίνδυνο θανάτου. Μιλούν για τα σπίτια μας ως κατακόμβες της πρώτης Εκκλησίας, στις οποίες κρύβονταν οι χριστιανοί από τους Ρωμαίους. Λησμονούν όμως ότι τις κατακόμβες οι χριστιανοί τις δημιούργησαν ακριβώς για να συναντιούνται με τους άλλους.
Μιλούν και για διαδικτυακές ενορίες ακόμη, στις οποίες η επικοινωνία μας θα είναι εικονική και εκ του μακρόθεν. Λησμονούν όμως ότι η Εκκλησία δεν είναι λέσχη ανταλλαγής ιδεών, η οποία και εκ του μακρόθεν μπορεί να λειτουργήσει, αλλά ευχαριστιακή σύναξη, στην οποία καλούμαστε να κοινωνούμε Σώμα και Αίμα Χριστού και να γινόμαστε ένα όλοι με τον Χριστό και μεταξύ μας.
Τονίζουν ότι δεν πειράζει που δεν κοινωνούμε. Άλλωστε, έτσι κι αλλιώς είμαστε αμαρτωλοί, οπότε μας αξίζει ένα επιτίμιο για να συνέλθουμε, λες και η θεία κοινωνία είναι για τους αγίους και τους αναμάρτητους. Ότι ο Χριστός θέλει από εμάς να σώσουμε τις ζωές των συνανθρώπων μας και όχι να τους βάλουμε σε κίνδυνο, λησμονώντας ότι στην κοινωνία που ζούμε συναντούμε τους συνανθρώπους μας στους τόπους της επιβίωσης, χωρίς εκεί να εγείρουμε ενστάσεις απουσίας αγάπης, αρκεί να τηρούμε με σεβασμό κάποια συγκεκριμένα μέτρα προφύλαξης.
«Κανείς δεν σώζεται μόνος του». Η κοινωνία η οποία καλλιέργησε τον ατομοκεντρισμό ως στάση ζωής, μέσα από τον καταναλωτισμό, την αποθέωση της λαγνείας, την διάλυση της συζυγίας, τον δικαιωματισμό, διαπιστώνει υποκριτικά ότι υπάρχει ανάγκη ατομικής και κοινωνικής ευθύνης. Μιλά για την «κοινωνική απόσταση», όχι για να χτίσει μετά την κρίση κοινότητες συνάντησης προσώπων που θα εμφορούνται από υπευθυνότητα και αλληλεγγύη και αγάπη, αλλά για να συνεχίσει το ταξίδι του θριάμβου της ατομικότητας. Συνέχισε να ζεις όπως ζούσες, αρκεί να μην κάνεις κακό στον άλλο. Έτσι κι αλλιώς η κοινότητα εμπεριέχει τον κίνδυνο της διασποράς της μόλυνσης. Ο άλλος είναι ο φόβος σου κι εσύ ο φόβος του. Και η αλληλεγγύη, ακόμη και η θυσία απορρίπτεται στην πράξη από τους επικεφαλής των ισχυρών, αφού μπορεί να τους στερήσει τα κέρδη τους.
Η εκκλησιαστική κοινότητα είναι η συνάντηση όσων έχων αποφασίσει να αγαπούν, να νικούν τα μέτρα τους, να πιστεύουν στον Χριστό, να μοιράζονται με τους άλλους την τροφή, την ελπίδα, τον εαυτό τους και να γίνονται ένα μ’ αυτούς στην θεία κοινωνία. Είναι άλλο τα μέτρα που βοηθούν ώστε να μην βλάψουμε τους άλλους και άλλο η παράνοια στην οποία η καλλιέργεια του φόβου οδηγεί. Ουδείς είναι σωματικά άτρωτος. Η κοινότητα μπορεί προσωρινά να υπάρξει διαδικτυακά και από το σπίτι. Δεν χτίζεται όμως στην απομόνωση, ούτε στην ατομική επιβίωση. Θέλει συνύπαρξη. Προευχόμαστε ώστε το προσωρινό να μη γίνει κανόνας. Ζούμε όμως την Αλήθεια.
Δημοσιεύθηκε στην «Ορθόδοξη Αλήθεια» στο φύλλο της Τετάρτης 29 Απριλίου 2020
Η πανδημία του κορονοϊού έδειξε κάτι που θα μας ξινίσει αν το ακούσουμε αλλά είναι η αλήθεια και θέλει πνευματικά κότσια να το δεχτούμε : Ότι έχουμε επιφανειακή ορθόδοξη πνευματικότητα. Αντί να ενωθούμε, διαλυθήκαμε, αντί να είμαστε αγκαλιά, γυρίσαμε τις πλάτες μας ο ένας στον άλλο για το ποιος έχει δίκιο και περισσότερο “Χριστό” στο μυαλό του. Πάσχουμε απο καρδιακό βίωμα. Αντί να είμαστε, να μιλάμε και να πράττουμε «Ἐν ἑνὶ στόματι καὶ μιᾷ καρδίᾳ», γίναμε χίλια στόματα και κομματιασμένες καρδιές.
Ρίξαμε πυρά σε ιερείς, δεσποτάδες, Συνόδους, Εκκλησίες και αντί όλοι μαζί να είμαστε ένα, ακόμα και στο λάθος, ακόμα και στην κατηφόρα, ακόμα ........ , διαλυθήκαμε.
Πολλοί είναι όσοι έπεσαν στο αμάρτημα της ιεροκατηγορίας. Αυτό που πρέπει να μας απασχολεί περισσότερο δεν είναι το πότε θα ανοίξουν οι Εκκλησίες για να κοινωνήσουμε, αλλά να εξομολογηθούμε τον βόρβορο που εξαπολύσαμε για την Εκκλησία, τους ιερείς, τους δεσποτάδες και τους πατριάρχες. Πολλές ρουφιανιές σε ιερείς δεν έγιναν από Μουσουλμάνους αλλά από δικούς μας ανθρώπους, ίσως και από ανθρώπους που είχαμε δίπλα μας.
Ούτε ευγένεια δεν έχουμε στη διαφωνία και τη διαφορετικότητα των απόψεων. Η υπακοή καρποφορεί εκεί που διαφωνείς, αλλά δυστυχώς δεν την μπορούμε την υπακοή διότι η χαρά της υπακοής θέλει μετανοημένη καρδιά. Το θέμα δεν είναι να έχεις δίκιο αλλά το πώς το εκφράζεις, διότι αν το εκφράσεις λάθος το χάνεις.
Θέλουμε ό,τι θέλουμε εδώ και τώρα. Θέλουμε να κοινωνήσουμε όπως εμείς θέλουμε, θέλουμε τον Χριστό που έχουμε μέσα στο μυαλό μας, θέλουμε την Ορθοδοξία όπως τη φανταζόμαστε. Όλη μας η πνευματική ζωή ένα ΕΓΩ και ένα ΘΕΛΩ.
Πόσοι άνθρωποι προσευχήθηκαν για τους κληρικούς και την Ιερά Σύνοδο;
Σκέφτηκε κανείς τον ιερέα που λειτουργεί με άδεια στασίδια και δακρυσμένη και τραυματισμένη καρδιά; Για τους περισσότερους ο ιερέας είναι ο θρησκευτικός υπάλληλος... Τίποτε περισσότερο πέρα από αυτό.
Σκέφτηκε κανείς αυτόν τον άνθρωπο πίσω από το ράσο, που προσεύχεται για όλους και δέχεται σφαίρες από παντού, ακόμα και από μέλη της οικογένειάς του; Σκέφτηκε κανείς ποτέ αυτόν τον άνθρωπο έστω και στην προσευχή του; Έστω με έναν προσευχητικό λογισμό;
Ακούσαμε απίστευτα πράγματα, ακόμα και να φύγουμε από την Εκκλησία να ανοίξουμε άλλους δρόμους, να σπάσουμε πόρτες Εκκλησιών και να βγούμε στις πλατείες με τα Άγια Ποτήρια.
Τελικά στην Ελλάδα έχουμε πολλές “ατομικές Ορθοδοξίες”. Οι περισσότεροι ψάχνουν “μαγικά” θαύματα για να στηρίξουν κάποια εσωτερική πίστη. Ο ένας πιστεύει στη φλεγόμενη Αγία Τράπεζα που τελικά δεν ήταν από τον τάφο του Γέροντος Εφραίμ, ούτε η φωτιά ήταν το άκτιστο Φως, ο άλλος λέει ότι ήρθε το τέλος του κόσμου και ο αντίχριστος, ο άλλος θέλει Άγιο Φως στο σπίτι του αλλά δεν θέλει να μετανοήσει και να εξομολογηθεί. Άλλος νομίζει ότι κάνοντας ένα σταυρό με λάδι στο παράθυρο του σπιτιού του θα φύγει το κακό από την οικογένειά του, αλλά την αγάπη μέσα στο σπίτι του μπορεί να μην θέλει να τη βάλει.
Ουρλιάζουμε για να κοινωνήσουμε τον Χριστό αλλά με το στόμα μας έχουμε θάψει τους μισούς παπάδες της υφηλίου. Θέλουμε όμως να κοινωνήσουμε ....
Φωνάζουμε έστω και δικαίως γιατί δεν χτυπάνε οι καμπάνες, αλλά έπρεπε σαν ήχος καμπάνας να ακούγονται τα γόνατά μας από τις μετάνοιες, αλλά πού ....
Τα πληκτρολόγια πήραν φωτιά ενώ έπρεπε να είχαμε λιώσει τα κομποσχοίνια...
Νομίζουμε ότι έχουμε τη σωτηρία στο τσεπάκι μας. Έχουμε μια Ορθοδοξία που αν δούμε κάποιον αλλόθρησκο στον παράδεισο θα πούμε στον Χριστό “Είπαμε! ΟΧΙ και έτσι!!! Το παράκανες!!!!”.
Ακούμε πολλές φορές από “Ορθόδοξους Χριστιανούς” και ανθρώπους της Εκκλησίας απίστευτα πράγματα : Να πεθάνουν οι μετανάστες, να κρεμάσουμε τους ομοφυλόφιλους, να ξυρίσουμε τους παπάδες και τους δεσποτάδες, αλλά κατά τα άλλα θέλουμε να κοινωνήσουμε τον Χριστό...
Δεν θέλει κανείς να του δείξω το inbox από το email μου, το viber, το messenger διότι τα λόγια από ανθρώπους που ήθελαν να κοινωνήσουν ντρέπομαι μόνο που τα διαβάζω...
Υβρεις από αγνώστους απλά επειδή φοράμε ράσο και δεν βγήκαμε με τα καλάσνικοφ για να ανοίξουμε τις πόρτες των Εκκλησιών και να κηρύξουμε πόλεμο κατά των αντίχριστων.
Δεν ξέρω τι συμβαίνει αλλά είδα σε πολλές περιπτώσεις περισσότερο Χριστό σε ανθρώπους που χαρακτήριζαν τον εαυτό τους “άθεο” και περισσότερο σκοτάδι σε ανθρώπους που έκαναν μεγάλους σταυρούς και καμάρωναν ότι ήταν και άνθρωποι της Εκκλησίας. Τελικά όμως αυτοί οι άθεοι δεν ήταν άθεοι, απλά απέρριπταν τον Θεό των Φαρισαίων.
Υπάρχουν όμως ακόμα ψυχούλες που το λέει η καρδιά τους, αλλά δεν τον λένε σε κανέναν παρά μόνο ψιθυριστά στην εικόνα του Κυρίου. Χαίρομαι όταν συναντώ πιστούς που έχουν υγιή πίστη με γνώση αλλά και με μετάνοια. Αυτές οι ψυχές διασώζουν το γνήσιο Ορθόδοξο φρόνημα.
Σε έναν κόσμο βαβούρας, χάους, τελικά ο καλύτερος δρόμος είναι αυτός της σιωπής, της υπακοής και της προσευχής... Αλλιώς χάνεσαι τελείως και σε τρώει το τέρας της υπερηφάνειας και της αυτοδικαιώσεως που νομίζει ότι πιστεύει στον Χριστό αλλά το παίζει Χριστός ο ίδιος, δηλαδή είναι στην ουσία αντίχριστος.
Εύχομαι το αναστάσιμο Φως να φανερώσει τα χάλια μας και να τα θεραπεύσουμε... Χριστός Ανέστη!
Επίσης εάν θέλετε, πολλές απόψεις που διαβάσαμε και ακούσαμε όλον αυτό το καιρό:
Μεταλαμβάνοντας σε καιρούς πανδημίας
Ο άνθρωπος και ο εαυτός μπροστά στη κρίση
Μακριά απο το φόβο και την αγωνία
Διψώ για Ανάσταση!
Συνέντευξη του Μητροπολίτου Μεσογαίας κ. Νικολάου στην κα Βίκυ Φλέσσα - Πάσχα 2020
Χρήστος Γιανναράς. Πως βλέπει την κρίση και τι αναμένει την επόμενη ημέρα.
Αυτό που ζούμε, ίσως είναι μια κρυμμένη ευλογία.
Φόβος δεν υπάρχει στην αγάπη, αλλά η τέλεια αγάπη διώχνει τον φόβο» (Α΄ Ἰωάν. 4, 18)
Η λοίμωξη του πανικού
Χρυσόστομος Σταμούλης - Ενώπιον ενός καινούριου κόσμου
Κορωνοϊός και Θεία Μετάληψη - Πρόταση (& πρόσκληση) για επιστημονική διερεύνηση του θέματος - Η τελική απάντηση
Ποιός είδε άνοιξη καιρό
H καταστροφή της φύσης υπεύθυνη για την πανδημία
O μεγάλος αδελφός στην εποχή του Κορονοιού
Έτος 2030 μ.Χ
ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΣΩΖΕΤΑΙ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ...
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
Βήματα
Πεμπτουσία της χριστιανικής ζωής είναι η αγάπη. Γι’ αυτό και στις συζητήσεις που πολλοί κάνουν το διάστημα της επέλασης του κορωνοϊού, κυρίως όσοι δεν μετέχουν στην ζωή της Εκκλησίας, παροτρύνουν τους χριστιανούς να δείξουν αγάπη και να μείνουν στο σπίτι τους, να μην εκκλησιάζονται, να μην κοινωνούν, ώστε να μη γίνουν άθελά τους αιτία να μολυνθούν και οι ίδιοι και οι συνάνθρωποί τους. Αν μάλιστα δούνε κάποιοι πιστούς να περνούν από τον ναό ή να ζητούν να κοινωνήσουν, σπεύδουν να τους καταγγείλουν στην αστυνομία, ώστε να μαζευτούν από τους δρόμους οι «επικίνδυνοι».
«Αν είσαι χριστιανός, δείξε αγάπη με τον συγκεκριμένο τρόπο», μας προτρέπουν. Μας γεμίζουν ενοχές. Μας επισημαίνουν ότι είναι εγωιστική συμπεριφορά να θέλουμε να συναντηθούμε με τους άλλους, διότι αυτό ενέχει κίνδυνο θανάτου. Μιλούν για τα σπίτια μας ως κατακόμβες της πρώτης Εκκλησίας, στις οποίες κρύβονταν οι χριστιανοί από τους Ρωμαίους. Λησμονούν όμως ότι τις κατακόμβες οι χριστιανοί τις δημιούργησαν ακριβώς για να συναντιούνται με τους άλλους.
Μιλούν και για διαδικτυακές ενορίες ακόμη, στις οποίες η επικοινωνία μας θα είναι εικονική και εκ του μακρόθεν. Λησμονούν όμως ότι η Εκκλησία δεν είναι λέσχη ανταλλαγής ιδεών, η οποία και εκ του μακρόθεν μπορεί να λειτουργήσει, αλλά ευχαριστιακή σύναξη, στην οποία καλούμαστε να κοινωνούμε Σώμα και Αίμα Χριστού και να γινόμαστε ένα όλοι με τον Χριστό και μεταξύ μας.
Τονίζουν ότι δεν πειράζει που δεν κοινωνούμε. Άλλωστε, έτσι κι αλλιώς είμαστε αμαρτωλοί, οπότε μας αξίζει ένα επιτίμιο για να συνέλθουμε, λες και η θεία κοινωνία είναι για τους αγίους και τους αναμάρτητους. Ότι ο Χριστός θέλει από εμάς να σώσουμε τις ζωές των συνανθρώπων μας και όχι να τους βάλουμε σε κίνδυνο, λησμονώντας ότι στην κοινωνία που ζούμε συναντούμε τους συνανθρώπους μας στους τόπους της επιβίωσης, χωρίς εκεί να εγείρουμε ενστάσεις απουσίας αγάπης, αρκεί να τηρούμε με σεβασμό κάποια συγκεκριμένα μέτρα προφύλαξης.
«Κανείς δεν σώζεται μόνος του». Η κοινωνία η οποία καλλιέργησε τον ατομοκεντρισμό ως στάση ζωής, μέσα από τον καταναλωτισμό, την αποθέωση της λαγνείας, την διάλυση της συζυγίας, τον δικαιωματισμό, διαπιστώνει υποκριτικά ότι υπάρχει ανάγκη ατομικής και κοινωνικής ευθύνης. Μιλά για την «κοινωνική απόσταση», όχι για να χτίσει μετά την κρίση κοινότητες συνάντησης προσώπων που θα εμφορούνται από υπευθυνότητα και αλληλεγγύη και αγάπη, αλλά για να συνεχίσει το ταξίδι του θριάμβου της ατομικότητας. Συνέχισε να ζεις όπως ζούσες, αρκεί να μην κάνεις κακό στον άλλο. Έτσι κι αλλιώς η κοινότητα εμπεριέχει τον κίνδυνο της διασποράς της μόλυνσης. Ο άλλος είναι ο φόβος σου κι εσύ ο φόβος του. Και η αλληλεγγύη, ακόμη και η θυσία απορρίπτεται στην πράξη από τους επικεφαλής των ισχυρών, αφού μπορεί να τους στερήσει τα κέρδη τους.
Η εκκλησιαστική κοινότητα είναι η συνάντηση όσων έχων αποφασίσει να αγαπούν, να νικούν τα μέτρα τους, να πιστεύουν στον Χριστό, να μοιράζονται με τους άλλους την τροφή, την ελπίδα, τον εαυτό τους και να γίνονται ένα μ’ αυτούς στην θεία κοινωνία. Είναι άλλο τα μέτρα που βοηθούν ώστε να μην βλάψουμε τους άλλους και άλλο η παράνοια στην οποία η καλλιέργεια του φόβου οδηγεί. Ουδείς είναι σωματικά άτρωτος. Η κοινότητα μπορεί προσωρινά να υπάρξει διαδικτυακά και από το σπίτι. Δεν χτίζεται όμως στην απομόνωση, ούτε στην ατομική επιβίωση. Θέλει συνύπαρξη. Προευχόμαστε ώστε το προσωρινό να μη γίνει κανόνας. Ζούμε όμως την Αλήθεια.
Δημοσιεύθηκε στην «Ορθόδοξη Αλήθεια» στο φύλλο της Τετάρτης 29 Απριλίου 2020
Oρθόδοξος “Ασθενής”...
π. Σπυρίδων Σκουτής
Ευχή (από εκεί η φωτο)
Οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι η πανδημία του κορονοϊού μας ξεγύμνωσε κυριολεκτικά σε πνευματικό και εκκλησιαστικό επίπεδο.
Γίναμε χίλια κομμάτια, απομακρυνθήκαμε ο ένας από τον άλλο και όλα αυτά για να υποστηρίξουμε τον Χριστό και την πίστη!! Χαλάσανε φιλίες, εκτροχιάστηκαν πνευματικά οι άνθρωποι.π. Σπυρίδων Σκουτής
Ευχή (από εκεί η φωτο)
Οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι η πανδημία του κορονοϊού μας ξεγύμνωσε κυριολεκτικά σε πνευματικό και εκκλησιαστικό επίπεδο.
Η πανδημία του κορονοϊού έδειξε κάτι που θα μας ξινίσει αν το ακούσουμε αλλά είναι η αλήθεια και θέλει πνευματικά κότσια να το δεχτούμε : Ότι έχουμε επιφανειακή ορθόδοξη πνευματικότητα. Αντί να ενωθούμε, διαλυθήκαμε, αντί να είμαστε αγκαλιά, γυρίσαμε τις πλάτες μας ο ένας στον άλλο για το ποιος έχει δίκιο και περισσότερο “Χριστό” στο μυαλό του. Πάσχουμε απο καρδιακό βίωμα. Αντί να είμαστε, να μιλάμε και να πράττουμε «Ἐν ἑνὶ στόματι καὶ μιᾷ καρδίᾳ», γίναμε χίλια στόματα και κομματιασμένες καρδιές.
Ρίξαμε πυρά σε ιερείς, δεσποτάδες, Συνόδους, Εκκλησίες και αντί όλοι μαζί να είμαστε ένα, ακόμα και στο λάθος, ακόμα και στην κατηφόρα, ακόμα ........ , διαλυθήκαμε.
Πολλοί είναι όσοι έπεσαν στο αμάρτημα της ιεροκατηγορίας. Αυτό που πρέπει να μας απασχολεί περισσότερο δεν είναι το πότε θα ανοίξουν οι Εκκλησίες για να κοινωνήσουμε, αλλά να εξομολογηθούμε τον βόρβορο που εξαπολύσαμε για την Εκκλησία, τους ιερείς, τους δεσποτάδες και τους πατριάρχες. Πολλές ρουφιανιές σε ιερείς δεν έγιναν από Μουσουλμάνους αλλά από δικούς μας ανθρώπους, ίσως και από ανθρώπους που είχαμε δίπλα μας.
Ούτε ευγένεια δεν έχουμε στη διαφωνία και τη διαφορετικότητα των απόψεων. Η υπακοή καρποφορεί εκεί που διαφωνείς, αλλά δυστυχώς δεν την μπορούμε την υπακοή διότι η χαρά της υπακοής θέλει μετανοημένη καρδιά. Το θέμα δεν είναι να έχεις δίκιο αλλά το πώς το εκφράζεις, διότι αν το εκφράσεις λάθος το χάνεις.
Θέλουμε ό,τι θέλουμε εδώ και τώρα. Θέλουμε να κοινωνήσουμε όπως εμείς θέλουμε, θέλουμε τον Χριστό που έχουμε μέσα στο μυαλό μας, θέλουμε την Ορθοδοξία όπως τη φανταζόμαστε. Όλη μας η πνευματική ζωή ένα ΕΓΩ και ένα ΘΕΛΩ.
Πόσοι άνθρωποι προσευχήθηκαν για τους κληρικούς και την Ιερά Σύνοδο;
Σκέφτηκε κανείς τον ιερέα που λειτουργεί με άδεια στασίδια και δακρυσμένη και τραυματισμένη καρδιά; Για τους περισσότερους ο ιερέας είναι ο θρησκευτικός υπάλληλος... Τίποτε περισσότερο πέρα από αυτό.
Σκέφτηκε κανείς αυτόν τον άνθρωπο πίσω από το ράσο, που προσεύχεται για όλους και δέχεται σφαίρες από παντού, ακόμα και από μέλη της οικογένειάς του; Σκέφτηκε κανείς ποτέ αυτόν τον άνθρωπο έστω και στην προσευχή του; Έστω με έναν προσευχητικό λογισμό;
Ακούσαμε απίστευτα πράγματα, ακόμα και να φύγουμε από την Εκκλησία να ανοίξουμε άλλους δρόμους, να σπάσουμε πόρτες Εκκλησιών και να βγούμε στις πλατείες με τα Άγια Ποτήρια.
Τελικά στην Ελλάδα έχουμε πολλές “ατομικές Ορθοδοξίες”. Οι περισσότεροι ψάχνουν “μαγικά” θαύματα για να στηρίξουν κάποια εσωτερική πίστη. Ο ένας πιστεύει στη φλεγόμενη Αγία Τράπεζα που τελικά δεν ήταν από τον τάφο του Γέροντος Εφραίμ, ούτε η φωτιά ήταν το άκτιστο Φως, ο άλλος λέει ότι ήρθε το τέλος του κόσμου και ο αντίχριστος, ο άλλος θέλει Άγιο Φως στο σπίτι του αλλά δεν θέλει να μετανοήσει και να εξομολογηθεί. Άλλος νομίζει ότι κάνοντας ένα σταυρό με λάδι στο παράθυρο του σπιτιού του θα φύγει το κακό από την οικογένειά του, αλλά την αγάπη μέσα στο σπίτι του μπορεί να μην θέλει να τη βάλει.
Ουρλιάζουμε για να κοινωνήσουμε τον Χριστό αλλά με το στόμα μας έχουμε θάψει τους μισούς παπάδες της υφηλίου. Θέλουμε όμως να κοινωνήσουμε ....
Φωνάζουμε έστω και δικαίως γιατί δεν χτυπάνε οι καμπάνες, αλλά έπρεπε σαν ήχος καμπάνας να ακούγονται τα γόνατά μας από τις μετάνοιες, αλλά πού ....
Τα πληκτρολόγια πήραν φωτιά ενώ έπρεπε να είχαμε λιώσει τα κομποσχοίνια...
Νομίζουμε ότι έχουμε τη σωτηρία στο τσεπάκι μας. Έχουμε μια Ορθοδοξία που αν δούμε κάποιον αλλόθρησκο στον παράδεισο θα πούμε στον Χριστό “Είπαμε! ΟΧΙ και έτσι!!! Το παράκανες!!!!”.
Ακούμε πολλές φορές από “Ορθόδοξους Χριστιανούς” και ανθρώπους της Εκκλησίας απίστευτα πράγματα : Να πεθάνουν οι μετανάστες, να κρεμάσουμε τους ομοφυλόφιλους, να ξυρίσουμε τους παπάδες και τους δεσποτάδες, αλλά κατά τα άλλα θέλουμε να κοινωνήσουμε τον Χριστό...
Δεν θέλει κανείς να του δείξω το inbox από το email μου, το viber, το messenger διότι τα λόγια από ανθρώπους που ήθελαν να κοινωνήσουν ντρέπομαι μόνο που τα διαβάζω...
Υβρεις από αγνώστους απλά επειδή φοράμε ράσο και δεν βγήκαμε με τα καλάσνικοφ για να ανοίξουμε τις πόρτες των Εκκλησιών και να κηρύξουμε πόλεμο κατά των αντίχριστων.
Δεν ξέρω τι συμβαίνει αλλά είδα σε πολλές περιπτώσεις περισσότερο Χριστό σε ανθρώπους που χαρακτήριζαν τον εαυτό τους “άθεο” και περισσότερο σκοτάδι σε ανθρώπους που έκαναν μεγάλους σταυρούς και καμάρωναν ότι ήταν και άνθρωποι της Εκκλησίας. Τελικά όμως αυτοί οι άθεοι δεν ήταν άθεοι, απλά απέρριπταν τον Θεό των Φαρισαίων.
Υπάρχουν όμως ακόμα ψυχούλες που το λέει η καρδιά τους, αλλά δεν τον λένε σε κανέναν παρά μόνο ψιθυριστά στην εικόνα του Κυρίου. Χαίρομαι όταν συναντώ πιστούς που έχουν υγιή πίστη με γνώση αλλά και με μετάνοια. Αυτές οι ψυχές διασώζουν το γνήσιο Ορθόδοξο φρόνημα.
Σε έναν κόσμο βαβούρας, χάους, τελικά ο καλύτερος δρόμος είναι αυτός της σιωπής, της υπακοής και της προσευχής... Αλλιώς χάνεσαι τελείως και σε τρώει το τέρας της υπερηφάνειας και της αυτοδικαιώσεως που νομίζει ότι πιστεύει στον Χριστό αλλά το παίζει Χριστός ο ίδιος, δηλαδή είναι στην ουσία αντίχριστος.
Εύχομαι το αναστάσιμο Φως να φανερώσει τα χάλια μας και να τα θεραπεύσουμε... Χριστός Ανέστη!
Επίσης εάν θέλετε, πολλές απόψεις που διαβάσαμε και ακούσαμε όλον αυτό το καιρό:
Μεταλαμβάνοντας σε καιρούς πανδημίας
Ο άνθρωπος και ο εαυτός μπροστά στη κρίση
Μακριά απο το φόβο και την αγωνία
Διψώ για Ανάσταση!
Συνέντευξη του Μητροπολίτου Μεσογαίας κ. Νικολάου στην κα Βίκυ Φλέσσα - Πάσχα 2020
Χρήστος Γιανναράς. Πως βλέπει την κρίση και τι αναμένει την επόμενη ημέρα.
Αυτό που ζούμε, ίσως είναι μια κρυμμένη ευλογία.
Φόβος δεν υπάρχει στην αγάπη, αλλά η τέλεια αγάπη διώχνει τον φόβο» (Α΄ Ἰωάν. 4, 18)
Η λοίμωξη του πανικού
Χρυσόστομος Σταμούλης - Ενώπιον ενός καινούριου κόσμου
Κορωνοϊός και Θεία Μετάληψη - Πρόταση (& πρόσκληση) για επιστημονική διερεύνηση του θέματος - Η τελική απάντηση
Ποιός είδε άνοιξη καιρό
H καταστροφή της φύσης υπεύθυνη για την πανδημία
O μεγάλος αδελφός στην εποχή του Κορονοιού
Έτος 2030 μ.Χ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου