Κάθουμαι και κοιτάζω έτσι ώρες πολλές. Ησυχία είναι μέσα μου, κι απ’ έξω η πλάση είναι ειρηνεμένη και βλογημένη. Η βουή του κόσμου σαν να’ ναι ψέμμα, ένας βραχνάς που έσβησε και χάθηκε... Έχε γεια, αδελφέ μου, που δεν ξέρω ποιος είσαι, κι ούτε κ’ εσύ θα μάθεις ποτές πως σε κοίταξε κάποιος από μακρυά, με τόση αγάπη, από μιαν έρημη ακρογιαλιά, δίχως να φαίνεται καθόλου...
Φώτης Κόντογλου,'ευλογημένο καταφύγιο'.
Σάββατο 18 Απριλίου 2020
Μου' χες πει...
'Είναι αγώνας η ζωή, αγώνας,
ένας ατέλειωτος βαρύς χειμώνας
κι όποιος δεν έχει βρεί σ'αυτήν ουσία
δεν έχει γίνει μια φορά θυσία.'
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου