Κάθουμαι και κοιτάζω έτσι ώρες πολλές. Ησυχία είναι μέσα μου, κι απ’ έξω η πλάση είναι ειρηνεμένη και βλογημένη. Η βουή του κόσμου σαν να’ ναι ψέμμα, ένας βραχνάς που έσβησε και χάθηκε... Έχε γεια, αδελφέ μου, που δεν ξέρω ποιος είσαι, κι ούτε κ’ εσύ θα μάθεις ποτές πως σε κοίταξε κάποιος από μακρυά, με τόση αγάπη, από μιαν έρημη ακρογιαλιά, δίχως να φαίνεται καθόλου...
Φώτης Κόντογλου,'ευλογημένο καταφύγιο'.
'..Η παρουσία του Χριστού έρχεται απανωτά και πολλαπλώς στη καθημερινότητά μας,απλώς θα πρέπει να είμαστε με αυτή τη νοερή αίσθηση του 'κρυπτού της καρδίας' ανθρώπου για να μπορούμε ακριβώς να επισημαίνουμε αυτή τη παρουσία..'
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου