Γραμμή του ορίζοντος- Ὑπὲρ νοσούντων, καμνόντων, αἰχμαλώτων τῆς δεκαετίας τοῦ '70-

''Σβήσαμε την παράδοση για να δώσουμε την τόσο οργανική και θεμελιακή θέση στη ζωή,στη μόδα...

Στα χρόνια μας οι άνθρωποι -είτε το ομολογάνε είτε όχι- πιστεύουνε πως προτρέχουν της εποχής τους.Προπορεύονται.Κανένας ως τόσο δε κατάλαβε πόσο ανόητη σύλληψη είναι η ιδέα πως μπορεί κανείς να προτρέχει της εποχής του,όταν το μόνο που καταφέρνει είναι να χάνει όλα τα τρένα της καθημερινότητας.Τούτη η φυγή από το χτες δεν είναι απαλλαγμένη από ένα στοιχείο τρόμου.Το μέλλον δεν υπάρχει,πρώτα γιατί είναι μέλλον και τούτο σημαίνει πως δεν έχει ανατείλει ακόμα.Δεν πρόκειται λοιπόν για οραματισμό η για νέους ορίζοντες,αλλά για φυγή.Φεύγουμε το παρελθόν πρώτα γιατί είναι συγκεκριμένο,ενώ το μέλλον είναι ένας άσπρος τοίχος,που πάνω του μπορεί ελεύθερα,ανεύθυνα και αυθαίρετα να γράψει κανείς ότι θέλει...''

Κωστής Μπαστιάς

Χρήστος Βακαλόπουλος-Γραμμή του ορίζοντος

Μία κοπέλα 32 χρόνων, η Ρέα Φρατζή, ξαφνικά εγκαταλείπει τα πάντα, πηγαίνει στο Πειραιά, μπαίνει τυχαία σε ένα πλοίο και φτάνει στη Πάτμο, είναι μια φυγή είναι η ιστορία μιας φυγής.Είναι ένα τυπικό παιδί των τελευταίων 20 χρόνων,έχει συμμετάσχει σε όλα, σε όλες τις ιδεολογικές και άλλες περιπέτειες τις τελευταίας εικοσαετίας και τελικά διαπιστώνει ότι δε βρίσκει ανταπόκριση σε τίποτα..
Αυτό είναι πολύ απλά..

Εγώ πιστεύω πως όλη αυτή η γενιά κάπως έτσι είναι, είτε το δέχεται είτε όχι, πως συμμετείχε σε μία καταστροφή στη πραγματικότητα χωρίς να έχει πάρει την ευθύνη της, αντίθετα μάλιστα τη συνεχίζει θα έλεγα..

Αυτή είναι ένα αντίθετο πρόσωπο, πηγαίνει αντίθετα.Το δέχεται αυτό, ότι έχει συμμετάσχει σε μια καταστροφή, ότι είναι υπεύθυνη, θυμάται μια άλλη πραγματικότητα που πάσχισε να αποσχιστεί βίαια και αυτή η πραγματικότητα παίρνει ένα άλλο χαρακτήρα μέσα της πια..
Είναι σαν να έγραφα για μια φίλη μου στο δημοτικό, να φανταζόμουνα τη πορεία της.'Αλλωστε κάπως έτσι, όλα αυτά τα κορίτσια αυτό κάνανε.Παντρευτήκανε πήγανε στα βόρεια προάστια και μένουνε, ψωνίζουνε, να τώρα αυτές τις μέρες θα έχουνε ρημάξει την αγορά(γέλια), αλλά..Ε,κάποια από αυτές πιθανών να σκέπτεται έτσι λίγο παραπάνω..

Η δεκαετία του 70' είναι μια γενιά αιχμαλώτων, αιχμαλώτων των ιδεών και αιχμάλωτη ενός μοντέλου ζωης που δεν ήρθε ποτέ έτσι όπως το είχαν φανταστεί, αλλά παρέμεινε η αιχμαλωσία σαν διαδικασία.Δηλάδη δε μπορούν αυτοί οι άνθρωποι να ξεφύγουν απο αυτό που είχαν σκεφτεί για το μέλλον όταν ήταν μικροί, το οποίο δεν ήρθε βέβαια, αυτό που είχαν σκεφτεί, αλλά έμεινε η διαδικασία της σκέψης και έτσι δε μπόρεσαν να δουν τη ζωή στην ολότητά της, έμειναν εγκλωβισμένοι αιχμάλωτοι και σχεδόν άρρωστοι μέσα σε μια διαδικασία..

Η γενιά και αυτή η κοινωνία η ελληνική πρέπει να πραγματοποιήσει μια έξοδο, είμαι σίγουρος ότι είναι αιχμάλωτη, εγκλωβισμένη σε κάτι που δε της ταιριάζει κατά κανέναν τρόπο και πρέπει να βγει από αυτό..
Αυτό το οποίο μας έχει εγκλωβίσει είναι η διεκδίκιση.Διεκδικούμε κάτι το οποίο όταν το πετυχαίνουμε δεν μας ευχαριστεί και διεκδικούμε κάτι άλλο και κάτι άλλο, αυτή η διεκδίκιση γίνεται αβυσσαλέα αφού είναι μία διεκδίκηση μερικών υλικών συνθηκών βεβαίως και για αυτό δεν ικανοποιεί ποτέ, δε μπορεί να φτάσει...

Ε και πιστεύω ότι θέλουμε έξοδο από αυτό..

Αλλά επειδή είναι δύσκολο ας πούμε να μείνεις κάπως φτωχός..Πρέπει να το κάνεις, γιατί θα πλουτίσεις αλλιώς..
Όπως η δύναμη είναι η αδυναμία, έτσι και πλούτος είναι η φτώχεια..

https://www.youtube.com/watch?v=4nqN-pQs-7I

Ολόκληρο το βιβλίο εδώ

Χρήστος Βακαλόπουλος