π.Βαρνάβας 31-5-20 Το χάρισμα της πατρότητας - Κυριακή των Πατέρων Α' Οικομενικής συνόδου

...Όσο δεν έχουμε εμπειρία αυτού του γεγονότος της σχέσεως, της αποκαλύψεως του Θεού, τότε μιλούμε με το μυαλό μας,τότε δίνουμε συμβουλές ,τότε καθοδηγούμε, τότε εφαρμόζουμε διάφορες παιδαγωγικές μεθόδους, τα οποία όμως όλα αυτά είναι ατελή, και ίσως και βασανιστικά, και ίσως και ανώφελα ,και ίσως και παγίδες να γίνοντε αυτά και επικύνδινα, γιατί δίνουν μία παραμόρφωση της έννοιας του Θεου, δεν φέρνουν ελπίδα στον άνθρωπο δεν τον εμπνέουν ζωή.Όσο λοιπόν δεν εμπνέουμε τον άλλο, τον τυρρανούμε με τις συμβουλές μας.Όσο δε μεταδίδουμε ζωή στον άλλο γιατί δεν έχουμε,καθοδηγούμε τον άλλο, δίνουμε κατευθύνσεις,διανοητικές συμβουλές.Για αυτό, δεν έχουν αποτέλεσμα όλα αυτά τα πράγματα.Αν δεν ομιλεί η ζωή μας δεν έχουν περιεχόμενο και τα λόγια μας..

Ἐλέησόν με, Κύριε,ὅτι ἀσθενής εἰμι τῇ ψυχῇ

Από Orthodoxy Rainbow

Ἐλέησόν με, Κύριε,ὅτι ἀσθενής εἰμι τῇ ψυχῇ»,ἀσθενής εἰμι τῷ λογισμῷ,

ἀσθενής τῇ γνώμη,ἀσθενής τῇ προαιρέσει.Ἐξέλιπε γὰρ μου ἡ ἰσχύς,ἐξέλιπέ μου ὁ χρόνος,ἐξέλιπον ἐν ματαιότητι ἡμέραι μου πᾶσαι καὶ τὸ τέλος ἐφέστηκεν.Ἀλλ' ἄνοιξον, ἄνοιξον, ἄνοιξόν μοι, Κύριε, ἀναξίως κρούοντι καὶ μὴ ἀποκλείσῃς μοι τὴν θύραν τῆς εὐσπλαγχνίας Σου.Ἐάν γὰρ Σὺ κλείσης, τίς μοι ἀνοίξει;Ἐάν Σὺ μὴ με ἐλεήσης, τίς μοι βοηθήσει;Οὐδείς ἄλλος, οὐδείς, εἰ μὴ Σὺ ὁ φύσει ἐλεήμων καὶ εὔσπλαγχνος.«Ἐλέησόν με, Κύριε, ὅτι ἀσθενὴς εἰμι»·Ἐξενεύρισε γάρ με ὁ ἐχθρὸς καὶ ἀσθενῆ καὶ συντετριμμένον ἐποίησεν,ὁ ἀσθενής δὲ καὶ συντετριμμένος οὐ δύναται ἀναστῆσαι ἑαυτόν,οὐ δύναται ἰάσασθαι ἑαυτόν,ὁ συντετριμμένος οὐ δύναται βοηθήσαι ἑαυτῷ,λοιπόν ἐλέησόν με, Κύριε, ὅτι ἀσθενής εἰμι...«Ἴασαί με, Κύριε, ὅτι ἐταράχθη τὰ ὀστᾶ μου καὶ ἡ ψυχή μου ἐταράχθη σφόδρα»·Σωματικὸς καὶ ψυχικός με κατέλαβε τάραχος, Δέσποτα,ὅτι σαρκικοῖς περιέπεσα πάθεσιν,ὅτι καὶ τὴν σάρκα καὶ τὴν ψυχήν τοῖς δαίμοσιν ἐποίησα παίγνιον.Ἴασαί με, Κύριε, ὅτι ἐταράχθη τὰ ὀστᾶ μου τὰ συνδεσμοῦντα τὸν ἔσω ἄνθρωπον.Ποῖα ταῦτα;Ἡ πίστις, ἡ φρόνησις, ἡ ἐλπίς, ἡ δικαιοσύνη, ἡ ἐγκράτεια, ἡ εὐσέβεια, ἡ πραότης, ἡ ταπεινοφροσύνη καὶ ἡ ἐλεημοσύνη.Ταύτα τὰ ὀστᾶ συνετρίβησαν, Δέσποτα,«ἀλλ' ἴασαί με, Κύριε, ὅτι ἐταράχθη τὰ ὀστᾶ μου καὶ ἡ ψυχή μου ἐταράχθη σφόδρα»

Άγιος Ιωάννης  ο Δαμασκηνός(Βλ. εδώ)

Σάββατο μοιάζεις με κερί..

Στίχοι: Μιχάλης Πασιαρδής Μουσική: Νίκος Παπάζογλου Πρώτη εκτέλεση: Νίκος Παπάζογλου Σάββατο μοιάζεις με κερί σε μακρινό ξωκκλήσι που αργά σημαίνει εσπερινό σε πορφυρένια δύση Σάββατο μοιάζεις με φωτιά σε χρόνια περασμένα που τραγουδούσαν τα πουλιά για σένα και για μένα κι όταν σιμώνει Κυριακή και ξεψυχάς Σαββάτο ποτήρι μοιάζεις αδειανό ποτήρι μ' άσπρο πάτο

π.Βαρνάβας23-5-20 Η κατάκριση(4η διαδικτυακή συνάντηση)

Kατάκριση.

Κουβέντα με μια όμορφη παρέα.

Περί του ανικανοποίητου της ανθρώπινης φύσης

ANTIFONO.GR

Γιώργος Τασούδης

Ο συγκαιρινός άνθρωπος, και δη ο σύγχρονος δυτικός, αν και έχει απρόσκοπτη πρόσβαση στο νερό, στα αφεψήματα και στα λοιπά ευγενή ή μη ηδύποτα, είναι ανικανοποίητος. Αν και δεν στερείται της τροφής και των gourmet γεύσεων, των λιχουδιών και των γλυκισμάτων, η αίσθηση ικανοποίησής του χάσκει ακόρεστη.

Αν και ενδύεται ή απλά καλύπτει στοιχειωδώς την γύμνια του με τα ομορφότερα, ποιοτικότερα και πλέον ευφάνταστα ενδύματα, εξακολουθεί και νοιώθει ανικανοποίητος. Επενδύει στην καταπραϋντική δράση των life style και shopping therapy. Τους δίνει διάσταση μεταφυσική. Παραμένει όμως ανικανοποίητος.

Αν και η πρόσβασή του στην εκπαίδευση, στη δια βίου μάθηση και στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη είναι άπλετη, τίποτα δεν τον ικανοποιεί. Ακουμπάει με ελπίδα εξωραϊστική στις καλές τέχνες -στην ποίηση, την όπερα, τις συναυλίες- έχοντας όμως αυτές αποκοπεί από τις βαθιές οντολογικές αλήθειες, καθιστούν τον κόσμο του ανούσιο, μηχανιστικό στρέφοντάς τον στο καμουφλαρισμένο με ανθρωπολογικό περίβλημα Μηδέν. Απευθύνεται στη μελέτη μα όπως λέγει ο σπουδαίος Παπατσώνης «σκληρή κι αυτή, του φωτίζει το τι έχει χάσει» [1].

Αποκτάει πλούτη, ενίοτε αμύθητα, που και τούτα αποδεικνύονται ανεπαρκή να του εξασφαλίσουν την πολυπόθητη, μύχια ικανοποίηση. Αν και είναι κάτοχος ιδιόκτητης στέγης και εξοχικής κατοικίας, να εξορμάει τις αργίες και τις σχόλες, το ανικανοποίητό του να στέκει άσκεπο. Αν και είναι κάτοχος ενός ή και περισσοτέρων αυτοκινήτων, δικύκλων, σκαφών αναψυχής και αεροπλάνων εν τέλει καταλήγει να ψάχνει την ικανοποίηση στο ποδήλατο ή στις ορεινές πεζοπορίες, αλλά δυστυχώς ούτε εκεί τη βρίσκει. Κι όταν του ζητηθεί να γίνει οικονόμος των φτωχών [2], στρέφει αλλού την πλάτη. Κι όταν του προταθεί να απαρνηθεί τις ανέσεις για μιαν άλλη ζωή, φεύγει περίλυπος [3]. Κι αν τυχόν στερηθεί όλα αυτά που τόσο καιρό τον άφηναν ανικανοποίητο, θλίβετε μέχρι θανάτου.

Επιδιώκει διακαώς την εξουσία. Ωρίμασε ο καιρός να μεταλαμπαδεύσει τη γνώση του, να καταστεί αναμορφωτής της κοινωνίας, να γίνει αιώνιος. Κι ας λένε οι Γραφές «μη συσχηματίζεσθαι τω αιώνι τούτο» [4]. Αυτός «ξέρει»∙ τα πάντα. Προβάλει στα κοινά την ακαταστασία του∙ σπέρνει ολούθε τη δυστυχία του. Γίνεται εξουσιαστής, τύραννος, σατράπης, εκμεταλλευτής. Ικανοποίηση πουθενά. Ζει σε περιβάλλον ειρήνης που δε βλασταίνει γαλήνη. Ζει ελεύθερος (αφελώς έτσι νομίζει) σκλαβωμένος της ανικανοποίητης ολότητάς του.

«Είπεν άφρων εν καρδία αυτού∙ Ουκ έστι Θεός» [5]. Τον έχει εδώ και καιρό αντικαταστήσει με την καταναλωτική του δεινότητα, τα τεχνολογικά και επιστημονικά επιτεύγματα, τον νέο μεσοεπιθετικό της ομάδας, τον άτρωτο εαυτό του. Εξοστρακίζει, λοιπόν, οριστικώς τον Νέο Αδάμ (Χριστό) και την Νέα Εύα (Εκκλησία) από τη λογική του. Αμφότεροι, αποτελούν τροχοπέδη στην ευδοκίμηση του προσωπικού, κοσμικού παραδείσου του. Τις νύχτες όμως της απόγνωσης –που διαρκώς πληθαίνουν- τους αναθεματίζει για την τόσο απάνθρωπη και χαιρέκακη απουσία τους.

Δοκιμάζει κάθε λογής διασκεδάσεις. Τα πάντα επιτρέπονται…( ; ) [6] Στρέφεται σε κάθε είδους ακρότητες: φυσιολογικές ή μη. Τίποτα δεν τον ικανοποιεί. Έχει την τεχνολογία να του κάνει τη ζωή ευκολότερη. Να του εξασφαλίζει περίσσευμα χρόνου προκειμένου να του τον αναπληρώνουν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, πριχού το βράδυ πλαγιάσει στεγνός και κατάμονος. Ενώ ταξιδεύει σε όλο τον κόσμο, κανένας τόπος δε του χαρίζει πληρότητα. Γιομίζει αξιοθέατα επικαλυπτικά των δικών του αθέατων. Δοκιμάζει την τύχη του στα άλλα «ταξίδια», τα παραισθησιογόνα. Το χάσμα διευρύνεται. Κι η αναθεματισμένη ικανοποίηση διαρκώς απροσέγγιστη.

Προσφεύγει σε γιατρούς, ψυχολόγους, γκουρού, σοφιστές και επιτήδειους. Το αδιέξοδο του ανικανοποίητου αναδύεται στην επιφάνεια. Τί να το κάνει; Πώς να το διαχειριστεί; Από τις ρωγμές του θρυμματισμένου του εαυτού ξεπηδούν η απόγνωση, η λανθάνουσα επανάσταση, η οργή προς τους άλλους.

Καθιστά τους πάντες υπεύθυνους των αποτυχιών του. Υπόλογους σε βάρος του συνομωσία. Τα παιδιά κι η/ο σύζυγός του/της τον αφήνουν εξοργιστικά ανικανοποίητο. Τον απογοητεύουν και τον καταπιέζουν. Χωρίζει, συνάπτει σχέσεις, ξαναπαντρεύεται, πειραματίζεται σεξουαλικά, αλλά ικανοποίηση δεν αντλεί από πουθενά. Εξαπατάει, καθυβρίζει, συκοφαντεί, κακολογεί, χειροδικεί, αλλά το κενό βαίνει αμείωτο.

Γεμίζει ψυχώσεις και σύνδρομα. Ξεκινάει τη λήψη φαρμακευτικών αγωγών, ψυχοφαρμάκων, ηρεμιστικών. Η καταστολή στιγμιαία μεν, η ικανοποίηση άφαντη δε. Όλα φαντάζουν λειψά, η ανεπάρκεια πλακώνει τα πάντα. Η ζωή του γίνεται ανυπόφορη, αδιέξοδη, αυτοκαταστροφική… κόλαση πραγματική∙ δε βγάζει νόημα, άρα δεν έχει νόημα.

Ο συγκαιρινός άνθρωπος, και δη ο σύγχρονος δυτικός, όντας διαζευγμένος από τον εαυτό του, καθώς κι απ’ τις πλάγιες και οριζόντιες πηγές νοήματος, χαίρεται δίχως χαρά, λυπάται δίχως λύπη, αισθάνεται δίχως συναίσθημα. «Στερείται βαθειάς ταυτότητας∙ πάσχει από αποπροσανατολισμό και ανία, ευμετάβολα και ανικανοποίητα αισθήματα, ρηχότητα του είναι, ανικανοποίηση με τις ίδιες του τις προσπάθειες… αδυναμίες προκαλούμενες από την έλλειψη οποιασδήποτε επιτακτικής αυθεντίας στον πνευματικό βίο »[7].

Κι όμως ακλόνητος, με την ανάσα της κατάρρευσης στο σβέρκο, δε σκέφτεται ότι ίσως αυτό που του λείπει υπερβαίνει όλες του τις σταθερές. Δε λέει να παραμερίσει στην έκπληξη. Να τραβήξει το παραπέτο της έσω θολούρας μπας και φωτιστεί από κείνο που λάμπει μέσα του κι ας το αγνοεί [8]. Υποστηρίζει πεισματικά, μέχρι τέλους, τις αδιέξοδες επιλογές του∙ το ποιητικό αίτιο είναι αδύνατον να σφάλει ή/και αδιανόητο να παραδεχθεί ότι σφάλει. Αδυνατεί να αντιληφθεί το ανικανοποίητο της ανθρώπινης φύσης ως κάτι άλλο. Ως παρότρυνση δημιουργική. Ως δύναμη της ψυχής που αναφέρεται στην αλήθεια, όχι στην απόγνωση. Ως μέσο αναρρίχησης από το «λίαν καλό» [9] στο τέλειο∙ κατά βάθος, άλλωστε, είναι ήδη τέλειος.

Δεν καταφάσκει στο ενδεχόμενο το ανικανοποίητο να μην είναι αυτό που δημιουργεί τα αδιέξοδα, αλλά οι ισχνές λύσεις με τις οποίες το τροφοδοτεί. Ότι όταν κάτι δε βγάζει νόημα, δε σημαίνει απαραιτήτως πως στερείται νοήματος. Δε θέλει να παραδεχτεί πως αυτό που του λείπει ή κάλλιο Αυτός που του λείπει είναι εκείνος που νωρίτερα εξοβέλισε. Δεν τολμάει την επιστροφή. Δεν επιχειρεί το άνοιγμα προς Εκείνον και στο μυστήριο της σοφίας του, την αποκεκρυμμένη [10].

Και τί κρίμα να μην έχει βρεθεί κάποιος στο διάβα του ψιθυριστής να του το μαρτυρήσει, κάποιος απλός να του το εμφυσήσει, πως «παντός άλλου αγαθού το μετά Θεού μόνου δια της ειρήνης είναι λυσιτερέστερον »[11]. Ή κάποιος αγαθός μαζί να πιάσουν απ’ τ’ αυτί την κραυγή απόγνωσης, να την κάνουν μετανοίας.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

[1] Πρβλ. «Τα εις εμαυτόν» στο Τ. Κ. Παπατσώνη, «Εκλογή Α΄ & Β΄- Ursa Minor», εκδ. ΙΚΑΡΟΣ, 1988.

[2] Μαξίμου του Ομολογητού, «Κεφάλαια περί Αγάπης», α΄εκατοντάδα, κεφ. 23 στο Του εν αγίοις πατρός ημών Μαξίμου του Ομολογητού, «Τα 400 Κεφάλαια περί Αγάπης & ερμηνεία εις το Πάτερ Ημών», μτφρ – εισ. – σχόλια Θεοκλήτου Μοναχού Διονυσιάτου, εκδ. Σπηλιώτη.

[3] Ματθ. 19:22.

[4] Ρωμ. 12:2.

[5] Ψαλμ. 52:2.

[6] Πρβλ Α΄ Κορ. 6:12, «Πάντα μοι έξεστι, αλλ’ ου πάντα μοι συμφέρει».

[7] Park Honan, «Matthew Arnold: A Life», Νέα Υόρκη, McGraw Hill, 1981 στο Charles Taylor, «Μία κοσμική εποχή», εκδ. ΙΝΔΙΚΤΟΣ, Αθήνα 2015, σελ. 572.

[8] «Λάμπει μέσα μου κείνο που αγνοώ. Μα ωστόσο λάμπει» στο Οδυσσέας Ελύτης, «Τα ελεγεία της Οξώπετρας», εκδ. ΙΚΑΡΟΣ, Αθήνα 2006.

[9] Γένεσις 1ο κεφάλαιο.

[10] Πρβλ. Α΄ Κορ. 2:7.

[11] Μαξίμου του Ομολογητού, «Προς Ιωάννην Κυζίκου, περί διαφόρων αποριών ΙΖ΄», ΕΠΕ 14Δ, 145. PG 91, 1124 στο Βενέδικτος Ιερομόναχος, «Μαξιμιανόν Ταμείον», εκδ. Συνοδία Σπυρίδωνος Ιερομονάχου, Νέα Σκήτη Αγίου Όρους, 2016.

Ο ζωγραφικός πίνακας που πλαισιώνει τη σελίδα (“Η κραυγή”, 1893) είναι έργο του, νορβηγού, Edvard Munch.

Επίσης:

Κατ' οίκον...Κυρ' Φώτης, κυρ' Νίκος και Παπάζογλου antivirus!

Της Αναλήψεως

 Όταν κοιτάς από ψηλά

Υπάρχουν γιορτές στην παράδοση της πίστης μας που περνούν γρήγορα. Για παράδειγμα, η Ανάληψη του Χριστού για τους πολλούς είναι η επιστροφή του Χριστού στον ουρανό, το ότι μας αφήνει πλέον μόνους μας να διαχειριστούμε τα όσα μας έδωσε, το Ευαγγέλιο, την ζωή της Εκκλησίας, την πίστη. Και κοιτώντας ψηλά αναρωτιόμαστε συχνά γιατί δεν ξανακατεβαίνει για να ρυθμίσει τις ζωές μας, γιατί μας δίνει την εντύπωση και ότι μας έχει ξεχάσει, αλλά και ότι και ο Ίδιος αναμένει την Δευτέρα Παρουσία Του για να δώσει οριστική λύση στο πρόβλημα του θανάτου, στο πρόβλημα του κακού, στην ανθρώπινη αλλά και του κόσμου δυστυχία. Η Ανάληψη συνδέεται με την επιστροφή στο «Πάτερ ημών»  και το «Δι’ ευχών»  ως προσευχή, με το τέλος του «Χριστός Ανέστη», αλλά και σε μια, κατά βάθος, μελαγχολία, ότι η χαρά της Ανάστασης περατώθηκε και επιστρέφουμε στην πραγματικότητα στην οποία δεσπόζει η μοναξιά.

                Ας δοκιμάσουμε όμως να μην κοιτούμε προς τα ψηλά, αλλά, όπως λέει το τραγούδι, «όταν κοιτάς από ψηλά». Ας μη λησμονούμε ότι ο Χριστός ανέλαβε την φύση μας και την ανέβασε ψηλά, φέροντάς την ενωμένη με την θεϊκή του και βάζοντας τον άνθρωπο δίπλα στον Θεό. Όταν λοιπόν κατανοήσουμε ότι η προοπτική μας δεν πρέπει να είναι το να κοιτάμε ψηλά, αλλά από ψηλά, τότε και η γιορτή θα λάβει το αληθινό της περιεχόμενο, αλλά και η πορεία μας στον κόσμο θα γίνει αλλιώτικη!

Κοιτώ από ψηλά δεν σημαίνει κοιτώ με υπερηφάνεια και  αλαζονεία. Σημαίνει ότι δεν εξαντλώ τον εαυτό μου στα όσα μπορώ να δω στρέφοντας το βλέμμα γύρω από τον εαυτό μου, αλλά βλέπω με μάτια και νου απλωμένα. Βλέπω παραπέρα προς όλες τις κατευθύνσεις. Κάνω τον άλλο αδελφό μου. Νοιάζομαι με την προσευχή και την αγάπη να δω τι τον αναπαύει. Δεν περιορίζομαι σε όσους με αγαπούν, αλλά ανοίγομαι σε όλους. Δεν κλείνομαι σε μια ταυτότητα που μου λέει ότι το παν δεν είναι ο εαυτός μου, αλλά ο εαυτός μου που προσφέρεται.  Κοιτάζω από ψηλά σημαίνει είμαι έτοιμος να τρέξω για να μοιραστώ αυτό ή Αυτόν που μου δίνει νόημα. Σημαίνει ότι δεν νικιέμαι από την μικρότητα ενός ήθους που χωρίζει, αλλά προχωρώ στον τρόπο που ενώνει. Με γενναιοδωρία και αρχοντιά. Με ετοιμότητα για συγχώρεση. Διότι Αυτός είναι ο Θεός στον οποίο πιστεύουμε. Ο ίλεως. Ο συγχωρητικός. Ο πρόθυμος. Ο υπομονετικός. Και μαζί Του κι εγώ.

Κοιτώ από ψηλά σημαίνει ότι βλέπω τα σημαντικά και όχι τα ασήμαντα. Ακόμη κι ό,τι μας πληγώνει, καταλαβαίνουμε ότι πορεύεται στο πρόσκαιρο και αυτό θα το καταπιεί. Η μοναδικότητα όμως του προσώπου μας μένει. Η αξία της αγάπης μένει. Η απόφαση να παλέψουμε εναντίον του κακού μας κάνει να αλλάζουμε και μαζί μας να αλλάζουν κι άλλοι. Και το σημαντικότερο όλων είναι η συντροφιά του Χριστού στην ζωή μας. Ψηλά είναι Εκείνος. Και κοιτώντας από ψηλά, κοιτάμε μαζί Του. Κι Εκείνος, κι όταν ζαλιζόμαστε από τις λύπες, τους πειρασμούς, κάποτε και τον κακό και φοβικό εαυτό μας,  γίνεται το στήριγμα και μας συγκρατεί από την πτώση.

Ας δοκιμάσουμε στην καθημερινότητα, στις σχέσεις μας με τους άλλους, στις όποιες έγνοιές μας να κοιτάξουμε ταπεινά από ψηλά. Για να ανεβούμε!

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Δημοσιεύθηκε στην «Ορθόδοξη Αλήθεια»

στο φύλλο της Τετάρτης 27 Μαΐου 2020

Αμαρτία είναι η προδοσία του ουρανού μέσα στην ψυχή μας

από π.Λίβυο

Ο Θεός φανερώνει την μεγάλη του αγάπη για τον άνθρωπο στο πρόσωπο του Χριστού. Γίνεται άνθρωπος για να γίνουμε εμείς Θεοί. Έρχεται στην γη για να μπορούμε εμείς να πάμε στον ουρανό. Κοιτάει την γη μας για να κοιτάξουμε εμείς τον ουρανό που κουβαλάμε μέσα μας. 

Αυτό ακριβώς μας θυμίζει η σημερινή εορτή της Αναλήψεως. Ότι μέσα μας υπάρχει κάτι πέρα απο γη και χώμα. Γεννηθήκαμε για την αιωνιότητα κι ο θάνατος δεν μας ταιριάζει. 

«Αμαρτία είναι η προδοσία του ουρανού μέσα στην ψυχή μας». Και έχει δίκιο ο πατήρ Αλέξανδρος Σμέμαν, γιατί στην καθημερινότητα του βίου μας, ξεχνάμε που ανήκουμε και ποιος είναι ο προορισμός μας. 

Η εορτή της Αναλήψεως του Χριστού έρχεται να μας το θυμίσει. Να δείξει δηλαδή που μπορούμε να φτάσουμε ποια είναι η αληθινή αξία μας. 

Γιατί η αξία του ανθρώπου δεν κρίνεται στο παρελθόν του ούτε καν στο παρόν του, αλλά σε αυτό που μπορεί να γίνει στο μέλλον.

Μην ξεχνάμε ποτέ ότι η μεγαλύτερη προδοσία δεν είναι αυτή που έκαναν οι άλλοι σε εμάς αλλά εκείνη που εμείς κάνουμε στον εαυτό μας, όταν "θυσιάζουμε αυτό που μπορούμε να γίνουμε γι’ αυτό που είμαστε".

Kοῖτα πὼς μᾶς κάνουνε καὶ μᾶς διαιροῦνε

Μη. Νᾶ.ς

Kυριακή του τυφλού

Eπίσης:

Ο γενναίος Τυφλός, οι υποκριτές & ο Υιός του Θεού...

Jonathan Jackson- Το μυστήριο της τέχνης

Με αφορμή το πολυβραβευμένο ντοκυμαντέρ για τον Γέροντα Ιωσήφ τον Ησυχαστή, στο οποίο 'πρωταγωνιστεί' ο μεταστραφείς στην Ορθοδοξία χολυγουντιανός ηθοποιός Jonathan Jackson,παραθέτουμε ορισμένα γραπτά του καλλιτέχνη από το βιβλίο του ΄το μυστήριο της τέχνης΄.

Άγιος Ιωσήφ ο Ησυχαστής
(βλ εδώ)

...Αυτή η πρώιμη χριστιανική θεώρηση δε διαχώριζε το ιερό από το κοσμικό ή το υλικό από το πνευματικό, δημιουργώντας έτσι τη σχιζοφρένεια της σύγχρονης θρησκευτικής ψυχολογίας...Το αποτέλεσμα των διαφόρων πουριτανικών σεκτών που αναδύθηκαν τις τελευταίες εκατονταετίες, ιδιαίτερα στη δύση, αποτελούν ένα πνευματικό και ψυχολογικό τραύμα στη σχέση του χριστιανού με τις τέχνες...
Είναι κάτι το απίστευτο όταν ανακαλύπτουμε ότι ο χριστιανισμός είναι η εμπειρία του να λες ναι σε κάθετί αληθινά όμορφο...
Σε αυτή την εργασία, η προσευχή μου είναι ο καλλιτέχνης να γίνει πιο χριστιανός και ο χριστιανός πιο καλλιτέχνης..
(εισαγωγή σ.21-25)

Ο Δάμων ο Αθηναίος είχε πει, ΄όταν αλλάζουν οι κλίμακες της μουσικής, μεταβάλλονται πάντα μαζί τους και οι θεμελιώδεις νόμοι της Πολιτείας'.Οι καλλιτέχνες καλλιεργούν το πολιτισμό μας.Οι πολιτικοί μπορούμ μα γράψουν όσους νόμους επιθυμούν , αλλά ποτέ δεν θα αλλάξουν τη καρδιά του πολιτισμού.Αυτό αμήκει στους καλλιτέχνες-και εμείς πασχίζουμε εκεί στην καρδιά του πολιτισμού χάριν της ψυχής της κοινωνίας...
...'Αν ως κοινωνία εξακολουθούμε να χειροκροτούμε τους καλλιτέχνες που παράγουν παράλογα βίαιη, αποτροπιαστική ή πορνογραφική μουσική και ταινίες, δε πρέπει να εκπλαγούμε όταν θα δούμε βεβήλωση του πολιτισμού μας...

...Δεν είμαι ηθοποιός, παρόλο που παίζω.Δεν είμαι μουσικός, αν και τραγουδώ.Δεν είμαι συγγραφέας αν και γράφω.Δεν είμαι αυτό που κάνω.Είμαι ένας τσακισμένος άνθρωπος στην αγκαλιά ενός φιλάνθρωπου Θεού..

...Στην αρχαία χριστιανική ακολουθία της βάπτισης, ο Χριστός αναφέρεται ως 'ο άριστος Καλλιτέχνης'.Όπως ο Βίνσεντ Βαν Γκοκ, στεκόμαστε και εμείς με δέος για τον διαπρεπή καλλιτέχνη και λέμε,'Ο Χριστός, έζησε μια ήρεμη ζωή, και ήταν ο μεγαλύτερος καλλιτέχνης, που περιφρόνησε το μάρμαρο, τον πυλό η το χώμα, και δούλεψε με την ζωντανή σάρκα,Είναι σαν να λέμε ότι αυτός ο απίστευτος καλλιτέχνης, αυτός που δύσκολα γίνεται αντιληπτός από ένα τέτοιο βλακώδες όργανο όπως είναι ο σύγχρονος νευρωτικός, φθαρμένος εγκέφαλος, δεν έκανε ούτε αγάλματα , ούτε εικόνες, ούτε βιβλία.Πράγματι, είπε πολύ καθαρά τι έκανε-διαμόρφωνε ζωντανούς ανθρώπους,αθάνατα όντα.
(Η τέχνη ως ομορφιά σ.32-41)

...Ο καλλιτέχνης δεν μπορεί να ξεφύγει από το να θέτει τα αιώνια ερωτήματα...Θα είναι η τέχνη του προσφορά στο δικό του εγώ-ή για να ζήσει ο κόσμος;
(H τέχνη ως μυστήριο και τρέλα σ.57)

...Για τον καλλιτέχνη, αυτό σημαίνει αυτό σημαίνει ότι κάθε τραγούδι είναι μια προσευχή.Κάθε ζωγραφικό έργο είναι μια κραυγή για υπερβατικότητα και αποκάλυψη.Κάθε ταινία είναι μια παραβολή ομορφιάς ή για το κενό της ζωής, χωρίς ελπίδα και νόημα.Είμαστε όλοι παιδιά που σχεδιάζουμε εικόνες για να καταλάβουμε τον πόνο μας...
(Η τέχνη ως προσευχή και μεσιτεία σ.68)

..Ο καλλιτέχνης είναι κάποιος που ανταποκρίνεται και ανακαλύπτει- και όχι ένας αυτόνομος θεός, που γρήγορα παραδίνεται σε διάφορες ψευδεσθήσεις έπαρσης ή ατέρμονα ψυχολογικά επεισόδια ανασφάλειας.Η πίστη είναι ένα δώρο που ο καλλιτέχνης λαμβάνει με πλήρη αθωότητα, και μέσα από αυτή τη χάρη ακόμη και αυτός, ένα απλό παιδί στην καρδιά, μπορεί να επεξεργαστεί τα έργα του Θεού.
(τέχνη ως πίστη, ποιό είναι το ζωτικό όργανο;σ.113)

...Όταν λατρεύεται η ίδια η τέχνη, αντί να εκτιμάται ως μυστηριακό χάρισμα με το οποίο ο άνθρωπός μπορεί να δοξάζει το Θεό, τότε γίνεται μια οφθαλμαπάτη.Η τέχνη μπορεί να αφυπνίσει, μπορεί να εμπνεύσει, μπορεί ακόμα και να αρχίσει να θεραπεύει, αλλά δε μπορεί να ολοκληρώσει οποιαδήποτε από αυτές τις κινήσεις.Δεν είναι το Απόλυτο...
(Η τέχνη ως προφητεία σ.117)

Jonathan Jackson-A prayer for all

My yearning for Your love has wounded my poor soul And every other kind of love is now no love at all The love inside my heart, the air that fills my breath Glorious light inside my mind, my only love and strength I trust Your love to guide me right into Your arms to hold me tight I cannot bear to be apart I am ablaze with Your sweet love My God, come. My God, come. My God, come. My God, come. Brighten my mind and heart, gently breathe unto me The breeze of Your serenity, and make my body free Shine on my feeble mind, Your sweet celestial light The dazzling motion of divine knowledge and holy might I trust Your love to guide me right into Your arms to hold me tight I cannot bear to be apart I am ablaze with Your sweet love My God, come. My God, come. Ο πόθος της αγάπης σου πλήγωσε την ψυχή μου Και κάθε άλλος έρωτας έφυγε απ’ την ζωή μου Αγάπη της καρδιάς μου, αέρας της πνοής μου Φώς νοητό γλυκύτατο ο έρως κι ισχύς μου Πιστεύω η αγάπη σου αυτή θα μ’ οδηγήσει Και την γλυκιά αγκάλη σου αυτή θα μου χαρίσει Δεν υποφέρω δεν μπορώ στιγμή τον χωρισμό σου Φλογίζομαι και καίγομαι από του έρωτός σου Θέ μου , έλα. Θέ μου, έλα. Φώτισε την ψυχή μου τον νου και την καρδιά Δώρισε και στο σώμα μου απάθειας δροσιά Άστραψε στον νου μου τον θείο φωτισμό σου Την λαμπροτάτη κίνηση της θείας γνώσεώς σου Πιστεύω η αγάπη σου αυτή θα μ’ οδηγήσει Και την γλυκιά αγκάλη σου αυτή θα μου χαρίσει Δεν υποφέρω δεν μπορώ στιγμή τον χωρισμό σου Φλογίζομαι και καίγομαι από του έρωτός σου Θέ μου , έλα. Θέ μου, έλα.

Μνήμη γενοκτονίας των Ποντίων

Μνήμη εθνική συνάμα πανανθρώπινη, της γενοκτονίας των Ποντίων 

και άγιοι των ημερών

Ενότητα από ΝΕΚΡΟ ΓΙΑ ΤΟ ΚΟΣΜΟ

Επίσης από 'νεκρό':

Προσευχή απογόνου Ποντίων προσφύγων για τα θύματα της γενοκτονίας και για τον θύτη.

Ευχόμαστε η ιστορία να διδάσκει, να συγχωρεί και  να ενώνει με τη μνήμη και την πανανθρώπινη κοινή εμπειρία του πόνου και όχι να διαιρεί με ιδεολογικές ιδιοτέλειες...

(εικ. από εδώ)

Δρόμος μετανοίας

π.Βαρνάβας και π.Σπυρίδωνας σε μία ακόμη όμορφη διαδικτυακή κουβέντα.

Σχολιάζονται λόγοι του γέροντα Αιμιλιανού και Αγίου Πορφυρίου

Απόσπασμα:

O άνθρωπος της μετανοίας

Χριστός Ανέστη!Καλημέρα!Σας αγαπώ!Σας ευχαριστώ!Όλα μαζί!Όλα είναι όμορφα!Και τότε και τώρα,όλα είναι καλά, όλα είναι ωραία.Όλα είναι όμορφα.Και τα καλά και τα άσχημα.'Ολα έχουν τη χάρη τους.Δε φοβάμαι τίποτα.Όλους και όλα τα αγαπώ.Δε φοβάμαι τον ιό.Έχω πλάι μου τον δικό μας ΥΙΟ. Όλοι τον έχουμε δίπλα μας.Δε μας άφησε ποτέ.Σας το λέω εγώ, ο παλιάνθρωπος.Ο ιός αυτός μοιάζει με το πάθος.Θέλει την ίδια αντιμετώπιση.Εγώ που έχω το πάθος του εγωισμού, εγώ που έχω παλέψει με το πάθος, το τάδε, το πάθος, το τάδε, το πάθος είναι σαν τον ιό μεταδοτικό.Δε θέλει συνωστισμό.Θέλει απομόνωση, θέλει καραντίνα, θέλει καθαρισμό.Ο άνθρωπος που έχει εγωισμό,εγώ δηλαδή, είναι επικίνδυνος μέσα στο κόσμο, πρέπει να κάτσει σπίτι του, στον εαυτό του, μόνος του, να περιοριστεί, να καθαριστεί, να κλάψει, να σκεφτεί, να μη έχει δρόμους ανοιχτούς, να καταστραφεί, να κλείσουν τα μέρη που του κάνουν κακό και που κάνει κακό και να δει μέσα του, που υπάρχει καλό.Να σφραγίσει το στόμα, να μη μιλάει, να χάσει τη δύναμη το πάθος, ο ιός.Να βγει ο άνθρωπος έξω σιγά σιγά, πιο δυνατός.Ευτυχώς που ήρθε ο κορωνοιός και μας δίδαξε με τα μέτρα, πως να αντιμετωπίσουμε τα πάθη.Για αυτό , είναι όλα καλά, δόξα το Θεό, δε στεναχωριέμαι.Τι μου ήρθε τώρα να γράψω δε ξέρω, παππούλη μου μη στεναχωριέστε.Χριστός Ανέστη!

Από ένα ΄σκονάκι΄ που δέχτηκε ο π.Σπυρίδωνας,
και το μοιράζεται στην εκπομπή.

Επίσης:

Ένας όμορφος διάλογος - ραδιοφωνική εκπομπή στην Βοιωτική εκκλησία

Hip hop - Εφ' όλης της ύλης!

Μια ελάχιστη ανάρτηση σε αυτούς που 'ενέπνευσαν εξαιρετικά', που 'είναι ακόμα εδώ' και 'δίνουν λίγο φως' σκηνοθετώντας και ρυθμο-δαμάζοντας πολλές φορές στη σκέψη μας..

Το ευχαριστούμε είναι λίγο!

Το " Πεζογράφημα" ενός Αγίου.....

Όσιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης

Μια μέρα, ένα πρωινό προχώρησα μόνος μου στο παρθένο δάσος. Όλα, δροσισμένα από την πρωινή δροσιά, λαμπύριζαν στον ήλιο. Βρέθηκα σε μια χαράδρα. Την πέρασα. Κάθισα σ' ένα βράχο. Δίπλα μου κρύα νερά κυλούσαν ήσυχα κι έλεγα την ευχή. Ησυχία απόλυτη. Τίποτα δεν ακουγόταν. Σε λίγο, μέσα στην ησυχία ακούω μια γλυκιά φωνή, μεθυστική, να ψάλλει, να υμνεί τον Πλάστη. Κοιτάζω, δεν διακρίνω τίποτα. Τελικά, απέναντι σ' ένα κλαδί βλέπω ένα πουλάκι· ήταν αηδόνι. Κι ακούω το αηδονάκι να κελαηδάει, να σχίζεται· μάλλιασε, που λέμε, η γλώσσα του, φούσκωσε απ' τους λαρυγγισμούς ο λαιμός του. Αυτό το πουλάκι το μικροσκοπικό να κάνει κατά πίσω τα φτερά του, για να έχει δύναμη και να βγάζει αυτούς τους γλυκύτατους τόνους, αυτή την ωραία φωνή και να φουσκώνει ο λάρυγγάς του! Πω, πω, πω! Να 'χα ένα ποτηράκι με νερό, για να πηγαίνει να πίνει και να ξεδιψάει!

Μου ήρθαν δάκρυα στα μάτια. Τα ίδια εκείνα δάκρυα της χάριτος που κυλούσαν αβίαστα και τα οποία απέκτησα απ' τον Γερο-Δημά. Ήταν η δεύτερη φορά που το δοκίμαζα.

Δεν μπορώ να σας μεταφέρω αυτά που ένιωσα. Αυτά που αισθάνθηκα. Σας φανέρωσα, όμως, το μυστήριο. Και σκεπτόμουν. «Γιατί το αηδονάκι να βγάζει αυτούς τους λαρυγγισμούς; Γιατί να κάνει αυτές τις τρίλιες; Γιατί να ψάλλει αυτό το υπέροχο άσμα; Γιατί, γιατί, γιατί... γιατί να ξελαρυγγιάζεται; Γιατί, γιατί, για ποιο σκοπό; Μήπως περιμένει να το επαινέσει κανείς; Όχι, βέβαια, εκεί κανείς δεν θα το κάνει αυτό». Μόνος μου φιλοσοφούσα. Αυτό τ' απέκτησα μετά το γεγονός με τον Γερο-Δημά. Πριν απ' αυτό δεν το έκανα. Πόσα δεν μου είπε το αηδονάκι! Και πόσα του είπα μες στη σιωπή: «Αηδονάκι μου, ποιος σου είπε ότι εγώ θα περνούσα από δω; Εδώ κανείς δεν πλησιάζει. Είναι τόσο απρόσιτο το μέρος. Πόσο ωραία κάνεις χωρίς διακοπή το καθήκον σου, την προσευχή σου στον Θεό! Πόσα μου λες, αηδονάκι μου, πόσα με διδάσκεις! Θεέ μου, συγκινούμαι. Αηδόνι μου, μου δείχνεις με το κελάηδημά σου πω να υμνώ τον Θεό, μου λες χίλια, πολλά, πάρα πολλά...».

Δεν είμαι καλά από υγεία, να τα πω όπως τα νιώθω. Θα μπορούσε να γραφεί ένα ολόκληρο πεζογράφημα. Το αγάπησα πολύ το αηδόνι. Το αγάπησα και μ' ενέπνευσε. Σκέφτηκα: «Γιατί εκείνο κι όχι κι εγώ; Γιατί εκείνο να κρύβεται κι όχι κι εγώ;». Και μου ήρθε στο νου ότι πρέπει να φύγω, πρέπει να χαθώ, πρέπει να μην υπάρχω. Είπα: «Γιατί; Είχε αυτό κόσμο μπροστά του; Ήξερε ότι ήμουν εγώ και τ' άκουγα; Ποιος τ' άκουγε που ξελαρυγγιάζονταν; Γιατί πήγαινε σε τέτοια κρυφά μέρη; Αλλά κι εκείνα τ' αηδόνια μες στο λόγγο, μες στη ρεματιά που βρισκόντουσαν τη νύκτα και την ημέρα, το βράδυ και το πρωί, ποιος τ' άκουγε που ξελαρυγγιαζόντουσαν όλα; Και γιατί το κάνανε αυτό το πράγμα; Και γιατί πηγαίνανε σε τέτοια κρυφά μέρη; Γιατί σπάζανε το λάρυγγά τους; Ο σκοπός ήταν η λατρεία, το ψάλσιμο στον Δημιουργό τους, η λατρεία στον Θεό». Έτσι τα εξηγούσα.

Όλα αυτά τα θεώρησα ότι ήταν του Θεού άγγελοι, δηλαδή πουλάκια που δοξάζανε τον Θεό, τον Πλάστη των πάντων και δεν τ' άκουγε κανείς. Ναι, κρύβονταν, να μην τ' ακούει κανείς, πιστέψτε με! Δεν τα ενδιέφερε να τ' ακούνε, αλλά ποθούσαν μες στη μοναξιά, μες στην ησυχία, μες στην ερημιά, μες στην σιωπή να τ' ακούει ποιος άλλος; Ο Πλάστης των πάντων, ο Δημιουργός του παντός. Αυτός που τους χάριζε ζωή και πνοή και φωνή. Θα ρωτήσετε: «Είχανε μυαλό;». Τι να πω, δεν ξέρω αν το έκαναν συνειδητά ή όχι. Δεν ξέρω. Γιατί αυτά είναι πουλάκια. Μπορεί τώρα να είναι στη ζωή και μετά να μην υπάρχουν, όπως λέει η Αγία Γραφή. Δεν πρέπει εμείς να σκεπτόμαστε διαφορετικά απ' ό,τι λέει η Αγία Γραφή. Ο Θεός μπορεί να μας παρουσιάσει ότι όλοι αυτοί ήταν άγγελοι του Θεού. Εμείς δεν τα ξέρουμε αυτά. Πάντως κρύβονταν, να μην ακούσει κανείς τη δοξολογία τους.

Έτσι και για τους μοναχούς η ζωή εκεί, στο Άγιο Όρος, είναι άγνωστη. Ζεις με τον Γέροντα, το αγαπάς. Οι μετάνοιες, οι ασκήσεις, όλα γίνονται, αλλά ούτε τις θυμάσαι, ούτε κανείς λέει για σένα: «Τι είναι αυτός;». Ζεις τον Χριστό, είσαι του Χριστού. Ζεις μέσα σ' όλα και ζεις τον Θεό, εν ω τα πάντα ζουν και κινούνται, εν το οποίο και δια του οποίου – είναι δικές μου ελληνικούρες αυτές. Μπαίνεις μες στην άκτιστη Εκκλησία και ζεις εκεί ως άγνωστος. Κι ενώ αναλύεσαι για τους συνανθρώπους σου προσευχόμενος, μένεις άγνωστος σ' όλους τους ανθρώπους, χωρίς ίσως ποτέ να σε γνωρίσουν.

Λόγος του Γέροντος Πορφυρίου. Απο το Βιβλίο " Βίος και Λόγοι"

Από π.Λίβυο

Eπίσης:

Τα αναστάσιμα βιώματα του Αγίου Πορφυρίου

Eίμαστε έτοιμοι να επιστρέψουμε στις Εκκλησίες;

Από ΕΥΧΗ

Την Κυριακή οι Εκκλησίες, έστω με κάποιους όρους σχετικά με τον συνωστισμό, ανοίγουν τις πύλες τους. Εμείς είμαστε έτοιμοι να επιστρέψουμε ;

Είμαστε έτοιμοι όχι μόνο να επιστρέψουμε στους Ναούς αλλά και στον Χριστό ;

Τι καταλάβαμε τελικά;. . . 

Είμαστε έτοιμοι να δούμε την ενορία μας, τον Ιερέα, τον Χριστό, τα Ιερά Μυστήρια, την ενοριακή ζωή γενικότερα με άλλη ματιά; Δηλαδή με την πραγματική και πνευματική διάσταση των πραγμάτων ή θα παραμείνουμε στην ίδια πνευματική νωθρότητα;;

Θα εκτιμήσουμε αυτό που χάσαμε ; Το καταλάβαμε ότι πλέον τίποτα δεν είναι σίγουρο; Ακόμα και η καμπάνα που χτυπάει δεν είναι δεδομένη στην εποχή που ζούμε.

Πώς βλέπουμε την επιστροφή μας ; Ότι επιτέλους μας άνοιξε η κυβέρνηση τις Εκκλησίες θα πούμε κάποιοι. Άλλοι θα πουν ότι ο Κύριος επέτρεψε να κλείσουν οι θύρες και τώρα που τελείωσε ο κανόνας επιστρέφουμε ώστε να δούμε κάποια πράγματα διαφορετικά, για να πάψουμε να Τον βλέπουμε πλέον ως είδωλο αλλά να Τον βιώσουμε ως σχέση ζωής.

Στερηθήκαμε Εκείνον για να μπορέσουμε να εκτιμήσουμε τα πράγματα καλύτερα. Τόσα χρόνια τυπικότητα και καμία αλλαγή. Χιλιάδες στόματα άνοιγαν το Πάσχα για τη Θεία Κοινωνία αλλά ταυτοχρόνως πολλές καρδιές έμεναν θεληματικά κλειστές διότι έβλεπαν το Ιερό Μυστήριο που ο Χριστός προσφέρει τον εαυτό Του σαν έθιμο και όχι ως ζωή.

Τουλάχιστον ένα καλό από τον εγκλεισμό ήταν ότι δεν μπορούσαμε να κουτσομπολεύσουμε αυτούς που μπαίνανε μέσα στον Ναό για την ενδυμασία τους. Εύχομαι τώρα που θα επιστρέψουμε να αφήσουμε και αυτό το χούι πίσω και να βλέπουμε στο πρόσωπο του αδερφού μας τον Χριστό και μόνο.

Χρόνια τώρα πάμε να κλείσουμε Ιερά Μυστήρια στις συναντήσεις μας με τους ιερείς αλλά ποτέ δεν ρωτήσαμε για τη Θεολογία και την ουσία του πράγματος. Το μόνο που μας ενδιέφερε ήταν ο στολισμός της κολυμπήθρας και όχι η πνευματική κατάσταση του παιδιού μας. Μας ενδιέφερε το καλό νυφικό, τα όμορφα τούλια και τα bachelor parties άλλα όχι ο στολισμός της σχέσης μας με τον άνθρωπο που θα βαδίσουμε μαζί έχοντας συνοδοιπόρο τον Χριστό μέχρι θανάτου.

Απίστευτα χρηματικά ποσά σε λουλούδια, στολισμούς, φολκλόρ..και ο Χριστός ήταν απλά το σύμβολο του concept που θέλουμε να κάνουμε.

Τι θα πει ο κόσμος ! Το σόι! Το όνομα που θα δώσουμε στο παίδι για να μην στεναχωρηθεί ο παππούς ή η γιαγιά! Εκατοντάδες καλεσμένοι στον γάμο ακόμα και άγνωστοι για να μην στεναχωρήσουμε τα σόγια ....

Πηγαίναμε να κλείσουμε το μνημόσυνο και ρωτούσαμε μόνο την ημερομηνία και την ακριβή ώρα που θα διαβαστούν τα ονόματα και φυσικά αν ο χώρος στο αρχονταρίκι του Ναού χωράει τους καλεσμένους μας. Για προετοιμασία , εξομολόγηση και Θεία Κοινωνία ούτε λόγος.

Φωνάζαμε τον Ιερέα για ”ιδιωτική” Θεία Λειτουργία και το μόνο που μας ενδιέφερε ήταν τα κεράσματα και όχι η Θεία Κοινωνία και ο προσφερόμενος Χριστός.

Πόσες φορές όταν λέγαμε ότι πανηγυρίζει ο τάδε Ναός, ο λογισμός μας ήταν στην χοροεσπερίδα και τα κοψίδια μετά τον Εσπερινό αντί στα τροπάρια ;

Πόσες φόρς όταν γινόταν κάτι στην ενορία το πρώτο πράγμα που λέγαμε αμέσως ήταν "Ο Παπάς φταίει!!!" χωρίς καν να κουβεντιάσουμε το πρόβλημα μαζί του;

Πόσες φορές χτύπαγε η καμπάνα την Κυριακή και πολλοί έλεγαν μέσα τους “Έλεος ρε πάτερ! Μια Κυριακή μας έμεινε ! Και δεν μπορούμε να κοιμηθούμε!”

Όταν όμως σίγησαν οι καμπάνες φωνάξαμε “Γιατί;”.

Οι συνομιλίες που κάνουμε με τους ανθρώπους που είναι βαπτισμένοι Ορθόδοξοι και έρχονται να κάνουνε Μυστήρια έχουν 99% φολκλόρ και 1% Χριστό και όταν πας να μιλήσεις για αυτό το 1% σου λένε : “Πάτερ έχουμε δουλειά, λοιπόν τα λέμε την ημερομηνία που κλείσαμε για τον γάμο ή τη βάπτιση”.

Και ξαφνικά μας ενόχλησε η κλειστή πόρτα. Τόσα χρόνια όμως κλειστό ήταν το στόμα μας για τον Χριστό μόνο για τον χρυσό το ανοίγαμε.

Χρόνια τώρα με όλα αυτά κλειστή την είχαμε την πόρτα της καρδιάς μας στον Χριστό. Απλά τώρα μας ξίνισε...

 Και ο Χριστός που είναι ; ; ; ; ;

Και ξαφνικά παραχωρεί και σου λέει ;

Κάτσε σπίτι από τη μία από αγάπη προς τον αδερφό σου αλλά από την άλλη σκέψου και σύνελθε διότι η πορεία που έχεις χαράξει δεν πάει στον ουρανό αλλά στον γκρεμό.

Και έρχεται ένας ΙΟΣ (covid-19) και σε κάνει άνθρωπε αγνώριστο...

Έρχεται ένας ΙΟΣ (covid-19), ένας πειρασμός και σου λέει ότι τα δεδομένα ξέχασέ τα. Δεν είσαι βασιλιάς. Αντί να στηριχτούμε στον Θεάνθρωπο στηριχθήκαμε στον χωματένιο άνθρωπο και γευτήκαμε το αποτέλεσμα του σκότους και του θανάτου.

Δεν μας έκλεισε ο Κορονοϊός αλλά η κορώνα του εγωϊσμού μας που είχαμε ως δόξα και τιμή και αποδείχτηκε σκάρτη.

Ήρθε λοιπόν η ώρα μας...

Να ανοίξουν οι πόρτες στις Εκκλησίες αλλά ταυτόχρονα να ανοίξουμε την καρδιά μας στον Χριστό και να κλείσουμε μια για πάντα την πόρτα της κοσμικής ψευτο-πνευματικότητας, της μισαλλοδοξίας και των άκρων.

Ήρθε η ώρα να ανοίξουμε την καρδιά μας στον Χριστό και βασικά να σπάσουμε τους μεντεσέδες για να μην ξανακλείσει πότε.

Ήρθε ακόμα και οι δική μας ώρα, των παπάδων. Να αφήσουμε τη γραφειοκρατία και τα μάρμαρα και να ασχοληθούμε περισσότερο με τις καρδιές των ανθρώπων και την κατήχηση του ποιμνίου.

Ήρθε η ώρα να μην βλέπουμε την Εκκλησία σαν κτήριο θρησκευτικών ή εθιμοτυπικών υποθέσεων αλλά ως δρόμο για τη Βασιλεία των Ουρανών, ως το νοσοκομείο για να γιατρέψουμε τις πληγές μας.

Nα μην περιμένουμε να ανοίξουν οι Εκκλησίες όπως οι καφετέριες που θα πάμε εκεί όμορφα και ωραία να πιούμε τον καφέ μας, αλλά να περιμένουμε το άνοιγμα των Ιερών Ναών ως άνοιγμα της αγκαλιάς του Χριστού, που ώς Πατέρας ανοίγει την αγκαλιά Του και εμείς τα παιδιά Του να τρέξουμε κοντά του με ανοιχτές καρδιές.

Ο συνειδητοποιημένος Ορθόδοξος Χριστιανός βλέπει πάντα το φως ακόμα και στα σκοτάδια. Για τον συνειδητοποιημένο πνευματικά άνθρωπο πλήρης κανονικότητα είναι όχι μόνο η επιστροφή στους Ναού αλλά η επιστροφή στον στίβο της ασκήσεως και στο θέλημα του Κυρίου.

Ο μοναδικός εχθρός μας είναι ο κακός εαυτός μας, αυτός ο εαυτός που αρνούμαστε να αλλάξουμε, που έχει σχέση με το σκότος και όχι με τον Χριστό.

Αγαπητοί μου, καλό μας έκανε η κλεισούρα, αρκεί να κολυμπήσαμε βαθιά στην καρδιά μας και να συλλέξαμε τις πληγές που τώρα θα τις πάμε στην Εκκλησία ώστε τα καρφιά να γίνουν λουλούδια.

Με το καλό το άνοιγμα των Εκκλησιών και το άλλαγμα των καρδιών..

ΑΜΗΝ.

π.Σπυρίδων Σκουτής - euxh.gr - Ιερά Μητρόπολη Λήμνου

Επίσης:

Αναζητώντας το νόημα της εκκλησιαστικής ζωής σε καιρό πανδημίας 
(post με αρκετά 'πανδημιακά' άρθρα)

Κυριακή της Σαμαρείτιδας

Θαυμάσια ομιλία του π.Νικολάου στο Ευαγγελικό χωρίο που αρχίζει" ἔρχεται οὖν εἰς πόλιν τῆς Σαμαρείας λεγομένην Συχάρ...."

Επίσης στην ομιλία, αναφορές στον Στάρετς Αντώνιο(25.30 λεπτό του βίντεο)και τη γερόντισσα Σοφία της Κλεισούρας(16.30 λεπτό)

Ο τυφλός Στάρετς Αντώνιος(βλ.εδώ)

Η αγία Σοφία της Κλεισούρας(βλ.εδώ)

..Η πραγματική πτώση, είναι η άρνηση του να αναζητούμε, είναι η άρνηση του να μπούμε στη διαδικασία ικανοποίησης της βαθύτερης εσωτερικής μας ανάγκης, που είναι η γνώση της αλήθειας, που είναι η εμπειρία της αλήθειας, που στο βάθος πίσω από αυτό είναι η νίκη του θανάτου..
(από ομιλία π.Βαρνάβα στις 14-5-17)

Εκ βαθέων-De profundis Eκπομπή στο tv100

Εκπομπή στο tv 100 με πολύ ενδιαφέροντα θέματα από τη Μαρία Αναγνωστίδου. Παρακάτω δύο εκπομπές που παρακολουθήσαμε.

Τι είναι ο μηδενισμός;

Σε αυτό το ερώτημα κλήθηκαν να απαντήσουν προσωπικότητες από τους χώρους της φιλοσοφίας, της κοινωνιολογίας, της θεολογίας, και της τέχνης

(Σωκράτης Δεληβογιατζής - καθηγητής Φιλοσοφίας ΑΠΘ, Νατάσα Μάρε-Μουμτζίδου - ερμηνεύτρια, π. Νικόλαος Λουδοβίκος - καθηγητής Δογματικής και Φιλοσοφίας ΑΕΑΘ, Δήμος Αβδελιώδης - σκηνοθέτης, Παναγιώτης Δόικος - αν. καθηγητής Φιλοσοφίας ΑΠΘ).

Μετά  το αφιέρωμα στο γραπτό λόγο, η Μαρία Αναγνωστίδου στο δεύτερο De profundis, συνομιλεί με τον Καθηγητή Θεολογίας του ΑΠΘ, Χρυσόστομο Σταμούλη για την αίσθηση του Ιερού στη ζωή μας. Τι εννοούμε όταν λέμε αυτό είναι Ιερό;  Ιερά είναι όλα εκείνα, που προστατεύουν και απομονώνουν οι απαγορεύσεις; Στην συζήτηση παρεμβαίνουν οι: Κατερίνα Βελλίδου Εκδότρια, Λάζαρος  Κυρίζογλου, Α’ Αντιπρόεδρος ΚΕΔΕ, Γιώργος Καζαντζής Συνθέτης, π. Νικόλαος Χαμαμτζόγλου.

"Στην Κοιλάδα της Βαθιάς Σκιάς"

"Στην Κοιλάδα της Βαθιάς Σκιάς" 

Μία ταινία μικρού μήκους από τον τραγουδιστή των Panx Romana.

Pax Americana.O τελευταίος τους δίσκος

Γερόντισσα Γαβριηλία: Έχω πέντε γλώσσες με τις οποίες γυρνώ όλη τη γη!

Γ.Γαβριηλία + 28 Μαρτίου

Μια φορά, βρέθηκε ένας ξένος Ιεραπόστολος εκεί που ήμουνα, στην Ινδία και μου λέει:
– Εσύ μπορείς να είσαι μία καλή γυναίκα, αλλά καλή Χριστιανή δεν είσαι!
Λέω:
– Γιατί;
– Γιατί είσαι τόσο καιρό εδώ, και μόνο με τα Εγγλέζικα γυρίζεις εδώ κι εκεί. Ποιες ντόπιες Γλώσσες έμαθες;
Του λέω:
– Δεν προφθαίνω να μάθω, γιατί πηγαίνω από τόπο σε τόπο, κι ώσπου να μάθω μια διάλεκτο, με φωνάζουν αλλού. Μαθαίνω μόνο το καλημέρα-καλησπέρα. Τίποτε άλλο.
– Ε, εσύ δεν είσαι καλή Χριστιανή! Κι ούτε μπορείς να κάνεις και Ιεραποστολή!..
Γιατί ξέρετε, οι Καθολικοί και οι Προτεστάντες μαθαίνουν πάντα τις εντόπιες Διαλέκτους για… Τότε εγώ είπα: «Κύριε! Δόσμου μια απάντηση γι’ αυτόν»! Έτσι, με όλη μου την καρδιά το ζήτησα! Και τότε του λέω:
– Α! Ξέχασα να σου πω. Εγώ έχω πέντε γλώσσες!
– Ναι; Και ποιες είναι αυτές οι πέντε;
– Η πρώτη είναι το χαμόγελο…
– Η δεύτερη είναι τα δάκρυα…
– Η τρίτη είναι το άγγιγμα…
– Η τέταρτη είναι η προσευχή…
– Η πέμπτη είναι η αγάπη.
Με αυτές τις πέντε γλώσσες γυρίζω όλο τον Κόσμο! Και τότε, εκείνος σάστισε και μου λέει:
– Στάσου ένα λεπτό! Ξαναπές τες να τις γράψω! Κι έβγαλε ένα χαρτί και τις έγραψε!
Έτσι είναι… Μ’ αυτές τις πέντε Γλώσσες γυρίζεις όλη τη Γη και είναι όλος ο κόσμος δικός σου. Όλους του αγαπάς το ίδιο. Ασχέτως Θρησκείας και Έθνους. Ασχέτως με όλα. Παντού υπάρχουν Άνθρωποι του Θεού. Και δεν ξέρεις αυτός που βλέπεις σήμερα, εάν αύριο δεν θα είναι Άγιος…

Από το βιβλίο της Μοναχής Γαβριηλίας, “Γερόντισσα Γαβριηλία, Η ασκητική της αγάπης”, των εκδόσεων Πορφύρα.

Aπό ΠΕΜΠΤΟΥΣΙΑ

Βλ.και εδώ

π.Χαράλαμπος Παπαδόπουλος : H Γερόντισσα της χαράς, ομιλία

Ο Καποδίστριας, η Επιτροπή του 1821 και Η Δημοκρατία της «Κοσμόπολις»

Eπίσης:

Σκέψεις στη μνήμη του Ιωάννη Μακρυγιάννη 27 Απριλίου

Η μολότοφ της παράδοσής μας-αναζητήσεις και προβληματισμοί για την ταυτότητα και την ιστορική συνέχεια.

12-04-1204 Μνήμη και προεκτάσεις από τη πρώτη άλωση