...Και οι συγγενείς;
 |
| αρχιμανδρίτης Γερβάσιος Ραπτόπουλος. |
...Οι συγγενείς των σκοτωμένων; Οι χήρες γυναίκες, τα ορφανά παιδιά; Αυτοί τί θα πουν γι΄αυτό που πάω να κάνω; Έδωσα την απάντηση μέσα μου. Θα τους πω: Γυναίκες και παιδιά μου. Αυτό έκανε και ο Άγιος Διονύσιος ο Ζακύνθου, όταν κατέφυγε στα πόδια του μετανοημένος ο φονιάς του αδελφού του. Τον δέχθηκε ο Άγιος. Κι ας σκότωσε τον αδελφό του. Τον δέχθηκε και τον απέκρυψε μάλιστα και από τις καταδιωκτικές Αρχές. Και το έκανε αυτό με τη βαθιά πίστη ότι αυτό που έκανε ήταν μνημόσυνο για τον σκοτωμένο.
Αυτό έκανε και ο Γέρος του Μοριά. Ο Γέρος έκανε κάτι πιο τολμηρό. Ποιό; Πήρε κι έφερε στο τραπέζι, στο σπίτι του, το φονιά τοϋ αδελφού του. Όταν η μητέρα του Κολοκοτρώνη είδε το φονιά του παιδιού της να κάθεται στο τραπέζι, παρατήρησε πικραμένη το Γέρο και είπε: -Παιδί μου! Και στο τραπέζι μας έφερες το φονιά του παιδιού μου; Και ο μεγαλόψυχος Θεόδωρος Κολοκοτρώνης της αποκρίθηκε: «Σώπα, Μάνα. Αυτό είναι το καλύτερο μνημόσυνο για τον σκοτωμένο».
Εξάλλου ο Απόστολος και Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος, πιστός στη φωνή του Χριστού που αναζήτησε το απολωλός πρόβατο της παραβολής, ανέβηκε στα βουνά της Εφέσου αναζητώντας ένα λήσταρχο. Και το έκανε αυτό σύμφωνα με τη διδαχή τοϋ Χριστού περί «απολωλότος προβάτου» (Λουκ. 15, 3-7). Συνάντησε το λήσταρχο. Άκουσε το θείο λόγο από τον Απόστολο. Μετανόησε. Πέταξε για πάντα τα φονικά του όπλα και ακολούθησε τον άλλο καλό ποιμένα Απόστολο του Χριστού στην Έφεσο. Και εκεί πιά σταδιοδρόμησε σαν πιστός χριστιανός.
Αλλά τί λέω;
Τί έκανε ο Ιησούς πάνω στο Σταυρό του; Αποστράφηκε το ληστή που ομολόγησε τη θεότητά του, εξομολογήθηκε μπροστά στη Ρωμαϊκή φρουρά του Γολγοθά και του ζήτησε να τον θυμηθεί στην Βασιλεία του; Αρνήθηκε την παράκλησή του να τον δεχθεί στην ουράνια Βασιλεία του; Όχι μόνο δεν του αρνήθηκε την παράκλησή του, αλλά την αποδέχθηκε και τον πήρε μαζί του στον Παράδεισο. Δεν θυμάσθε το Εξαποστειλάριο της Μεγάλης Παρασκευής; «Τον ληστήν αυθημερόν του Παραδείσου ηξίωσας Κύριε, κάμε του ξύλου της ζωής φωτισόν με και σώσόν με». Κι αυτό το ψάλλουμε τρεις φορές!
Φαρισαίοι της εποχής.
Σε σας όλους, όσοι με κατακρίνατε γιατί πήγα στον Κ. Πάσσαρη, απαντώ: Πήγα στον Πάσσαρη, γιατί αυτό με πρόσταξε η ιερατική μου συνείδηση. Γιατί αυτό με πρόσταξε ο Ιησούς, ο Σωτήρας του κόσμου και Σωτήρας όλων των ανθρώπων αυτής της γης, να κάνω.
Σεις δε, γυναίκες των σκοτωμένων και σεις, παιδιά μου ορφανά, ακούστε γιατί πήγα στον φερόμενο ως φονιά των ανδρών σας και των πατεράδων σας: Πήγα, για να κάνω το μνημόσυνο των σκοτωμένων. Όπως το ίδιο έκανε και ο Άγιος Διονύσιος. Όπως το ίδιο έκανε και ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης για τον σκοτωμένο αδελφό του. Και μάθετε και τούτο: Πάντα μνημονεύω τα ονόματα των σκοτωμένων ανδρών σας και πατεράδων σας στο ιερό θυσιαστήριο. Πάντα. Όπως ακριβώς κάνω και για τους γονείς μου Ιωάννη και Ευαγγελία...
Έλεγες:
«Κύριε,
Μάθε μας ν’ αγαπήσουμε αυτούς που δεν αγαπήθηκαν.
Κάνε μας να υποφέρουμε με τον πόνο των άλλων.
Μην επιτρέψεις πια να ευτυχούμε μόνοι μας.
Δος μας την αγωνία της παγκόσμιας δυστυχίας
και φύλαξέ μας από τη λησμονιά των άλλων».
Πρέσβευε υπερ ημών παππούλη...
Υπέρ νοσούντων,καμνόντων,αιχμαλώτων..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου