Φώτισόν μου το σκότος

Παρατηρώ.
Φτωχά τα λόγια.
Φτωχή και η καρδιά εντός μου.
Καταλήγω.
Ανήμπορος.
Ερωτώ,φλυαρώ,γράφω αντί να προσεύχομαι,
αναιρώντας διαρκώς τον εαυτό μου.

Τό μέγα τραῦμα, ὁ ἄνθρωπος...

Ευχόμαστε καλή Σαρακοστή με την ελπίδα να ζήσουμε Θεό και πλησίον.

Μια προσευχή αδύναμη,στα σύνορα του Έβρου,για τους ακρίτες,ένστολους και μη και για τους πρόσφυγες και μη.Για τα σύνορα του κόσμου όλου,που ακόμα μας κρατάν μακριά απ'την ποθεινή πατρίδαν. 

Άγιε του Θεού Νικόλαε,πρέσβευε υπέρ ημών

  Άγιος Νικόλαος βελιμίροβιτς 05/03

Συμμεριζόμενοι την άποψη του αδελφού από εδώ...

παραθέτουμε:

"Ν": Πιστεύουμε ότι η πατρίδα μας βρίσκεται σε μια κρίσιμη στιγμή της σύγχρονης ιστορίας μας (μία από τις πολλές), ότι ζει μια ιδιότυπη εισβολή, προερχόμενη από την επιθετική Τουρκία, που κανείς δεν ξέρει πού θα καταλήξει και σε τι κίνδυνο θα θέσει το λαό μας.
Οι εισβολείς ποιοι είναι; Πόσοι είναι μετανάστες και πόσοι ενδεχομένως ισλαμιστές μαχητές; Αναρωτιέμαι. Πόσοι είναι θύματα των πολιτικών παιχνιδιών της Τουρκίας και πιθανώς και άλλων που κρύβονται πίσω της; Όλοι αυτοί, και η χώρα μας (όσο είναι "μας"), έχουν γίνει παιχνίδια σε μια σκληρή παρτίδα σκάκι, που παίζεται σε βάρος των λαών, ανάμεσα σε παράφρονες και σε ιμπεριαλιστές.
Εμείς, η χώρα μας και ο λαός μας, από την υποτιθέμενη απελευθέρωσή μας από τους Τούρκους (αρχή μιας διαρκούς υποδούλωσης στους δυτικούς αποικιοκράτες), είμαστε μόνο σκουπίδια στη χωματερή της εκμετάλλευσης και εκμηδένισης των λαών. Ποιος μας λογαριάζει; Κανείς ή σχεδόν κανείς! Πότε θα σηκωθούμε;
Ο Θεός ας βοηθήσει. Ας ανάβουμε ένα κερί τώρα, με την ευκαιρία των εκκλησιαστικών τελετών της Μ. Σαρακοστής, που πυκνώνει η πνευματική δραστηριότητα στις εκκλησιές μας. Ας ελπίσουμε να μη χρειαστεί να πάρουμε τα όπλα και να αρκέσουν τα πνευματικά όπλα.
Ο Θεός και οι άγιοί μας ας βοηθήσουν όλους - και οι άγιοι των χωρών, από τις οποίες προέρχονται οι μετανάστες και εισβολείς - οι αδελφοί μας, θύματα όπως εμείς ή ενδεχόμενοι εχθροί μας.
Ναι, αν χρειαστεί θα πολεμήσουμε. Αλλά ακόμη και τότε - μη γένοιτο - πρέπει να θυμόμαστε πως και ο απέναντι είναι συνάνθρωπος και τον πολεμάμε με λύπη, όχι με μίσος. Ότι πολεμάμε για το λαό μας, για τα παιδιά μας, και ότι οι αληθινοί εχθροί δεν είναι οι απλοί στρατιώτες ή εισβολείς, αλλά εκείνοι που κρύβονται στις σκιές.

Με φλυαρία λίγες ακόμη σκέψεις...

Τὸ ἔθνος ως εἴδωλο ἀποκλείει τὸν Θεό, ὅπως ὅλα τὰ εἴδωλα ἀποκλείουν τὸν Θεό. Συχνὰ συναντοῦμε ἀθεϊστές, ποὺ εἶναι φανατικοὶ ἐθνικιστές. Ὁ σύγχρονος ἐθνικισμὸς εἶναι πάντοτε ἕτοιμος νὰ περάσει στὸν ἰμπεριαλισμὸ καὶ εἶναι ἄρρηκτα συνδεδεμένος μὲ τὸν ὑλισμό. Στὴν πιὸ δυσμενῆ του μορφὴ ὁ ἐθνικισμὸς δὲ σηματοδοτεῖ τόσο τὴν ἀγάπη ἔναντι τοῦ λαοῦ του -ποὺ θὰ ἦταν ἐντελῶς φυσικὸ- ὅσο τὸ ἀλαζονικὸ μίσος ἔναντι τῶν γειτονικῶν λαῶν, πρᾶγμα ποὺ εἶναι ἀηδιαστικὸ γιὰ Ἐκεῖνον ποὺ δημιούργησε ὅλους τοὺς λαούς.

ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Πόλεμος καὶ Βίβλος, ἐκδ. Παρρησία,

από ΑΔΡΑΧΤΙ

..Ἡ Ἀφρικὴ καὶ ἡ Ἀσία ὀνομάζουν τοὺς Εὐρωπαίους "Λευκοὺς δαίμονες". Ἑπομένως, θὰ ἠμποροῦσαν νὰ ὀνομάσουν τὴν Εὐρώπην "Λευκὴ δαιμονία". Θὰ τὴν ὀνόμαζαν λευκήν, ἐξ αἰτίας τοῦ χρώματος τοῦ δέρματος. Δαιμονία δὲ ἐξ αἰτίας τῆς μελανότητος τῆς ψυχῆς τους. Διότι ἡ Εὐρώπη ἠρνήθη τὸν μόνον ἀληθινὸν Θεόν καὶ ἔλαβε τὸν θρόνον καὶ τὴν στάσιν τῶν Ῥωμαίων Καισάρων...

Η Ευρώπη,κατά τον άγιο Νικόλαο Βελιμίροβιτς

Όσιος Πα'ί'σιος ο αγιορείτης

«Ἡ καρδιά, ὅταν εἶναι ὁλόκληρη στὸν Θεὸ δοσμένη, τότε, φυσικά, εἶναι καὶ σ᾽ ὁλόκληρο τὸν κόσμο μοιρασμένη, καὶ ἡ ἀγάπη τότε εἶναι θεοποιημένη. Ἡ μεγάλη αὐτὴ θεία ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ δὲν κλείνεται οὔτε μέσα στὴν καρδιὰ οὔτε σὲ σπίτι οὔτε σὲ κτήρια συλλόγων οὔτε μὲ ἀγκαθωτὰ σύρματα συνόρων, διότι ὁ Χριστὸς δὲν κλείνεται. Ἐὰν ὑπάρχουν ἀγκαθωτὰ σύρματα στὰ σύνορα τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, αὐτὸ φανερώνει τὴν ἀγκαθοποιημένη πνευματική μας κατάσταση, καὶ μόνον τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ φέρουμε καὶ δὲν εἴμαστε στὴν οὐσία Χριστιανοὶ καὶ τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ μόνον κλείνουμε, καὶ ὄχι τὸν Χριστό, ὁ Ὁποῖος δὲν κλείνεται. [..] Ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἔχῃ τὴν Ἀγάπη (τὸν Χριστό), καὶ βουβὸς νὰ εἶναι, μπορεῖ νὰ συνεννοηθῇ μὲ ὅλα τὰ δισεκατομμύρια τῶν λαῶν καὶ μὲ τὴν κάθε ἡλικία ἀκόμη τῶν ἀνθρώπων, ποὺ ἔχει κι αὐτὴ τὴ δική της γλῶσσα»

 Όσιος Παίσιος-Ἐπιστολές, Ἱ. Ἡσυχαστήριον «Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης ὁ Θεολόγος, Σουρωτὴ Θεσσαλονίκης, 2005, σ.191, σ.194.απο ΑΔΡΑΧΤΙ