Άγιος Παΐσιος,αποσπάσματα από διδαχές και μαρτυρίες.

Ταπείνωση.Το κονσερβοκούτι και το 'όνομα'

..Όταν πήγα το 1976 και τον είδα του λέω: "Γέροντα έχετε μεγάλη φήμη έξω στον κόσμο- οι άνθρωποι έχουν καλή γνώμη για σας, για το όνομά σας". Μου λέει γελώντας, όπως συνήθως έλεγε με αστεία και με έναν πολύ εύθυμο τρόπο και σοφό: "Τώρα που ερχόσουνα από κάτω πέρασες από τον σκουπιδότοπο;" (που ήταν στις Καρυές). Τού λέω: "Πέρασα...". "Εκεί στο σκουπιδότοπο των Καρυών έχει κάμποσα κονσερβοκούτια από καλαμάρια και εκεί, όταν πέφτει ο ήλιος, γυαλίζουν. Έτσι πάθανε και οι άνθρωποι. Βλέπουν τον ήλιο που γυαλίζει πάνω στο κονσερβοκούτι, που είμαι εγώ, και νομίζουν ότι είναι χρυσάφι. Αλλά, αν πας παιδί μου κοντά, βλέπεις ότι είναι ένα κονσερβοκούτι από καλαμάρια". Το έλεγε διασκεδάζοντας αυτό.

Αργότερα όμως. όταν μιλούσαμε σοβαρά, θλιμμένος μερικές φορές μού έλεγε: "Εμένα, πάτερ μου, ο μεγαλύτερος εχθρός είναι το όνομά μου. Αλλοίμονο στον άνθρωπο και στο μοναχό που «βγάζει όνομα». Διότι μετά ούτε ησυχία έχει, αλλά και οι άνθρωποι αρχίζουν και πλάθουν διάφορα πράγματα, τα οποία πολλές φορές δεν είναι πραγματικότητες και γίνεται ένα σημείο αντιλεγόμενο"...

Το κέρατο και η μελιτζάνα

''..Ο γέροντας λέει: Ο διάβολος δε μπορεί να κρύβεται για πολύ..Όλο και κάποιο κέρατο θα φαίνεται μέσα απο το τσουβάλι,αλλά τι κάνει;-Ποιό,αυτό;Αυτό που εξέχει;Aυτό δεν είναι κέρατο!Είναι μελιτζάνα!Αν το κακό παρουσιαζόταν όπως είναι,όλοι θα το αποφεύγανε απο φόβο,για να μη βλάφτούν.Πρέπει λοιπόν το κακό να καμουφλάρεται, να παρουσιάζεται σαν καλό, για να μπορούν οι άνθρωποι να το δεχτούν και μετά να κάνει τη καταστροφική δουλειά του.Έτσι και οι κακοί άνθρωποι, αν δε θέλουν να απομονωθούν, πρέπει να παρουσιάζονται σαν ενάρετοι.Πρέπει να καλλιεργούν τη φήμη του καλού και έτσι θα κερδίζουν την εμπιστοσύνη του κόσμου και τα πλεονεκτήματά της.Απο την άλλη θα πρέπει να συκοφαντούν τον πραγματικά ενάρετο, για να προβάλλονται οι ίδιοι, για να μπορούν να έχουν τις ευκαιρίες να κάνουν τις άνομες πράξεις τους, σκεπασμένες πάντοτε με το πρόσχημα της καλοσύνης.Ο πραγματικά πονηρός δε φαίνεται για πονηρός...''

Ανιδιοτελής αγάπη

''...Ο άνθρωπος αξίζει να αγαπηθεί μόνο γιατί είναι εικόνα Θεού.Δεν έχει σημασία ούτε καν αν είναι καλός η κακός, ενάρετος η αμαρτωλός.Ο άνθρωπος αξίζει να αγαπηθεί για αυτό που είναι.Ο Χριστός αγάπησε και θυσιάστηκε για ανθρώπους αμαρτωλούς,διεστραμμένους.'οὐκ ἦλθον καλέσαι δικαίους, ἀλλὰ ἁμαρτωλοὺς εἰς μετάνοιαν'.'Ετσι πρέπει να τους αγαπάμε όλους αδιακρίτως.Όπως ο ήλιος ανατέλλει για όλους,έξυπνους και χαζούς, αγαθούς και πονηρούς, όμορφους και άσχημους έτσι και η αγάπη μας πρέπει να είναι σαν την αγάπη του Θεού που μοιάζει με τον ήλιο και απευθύνεται αδιακρίτως σε όλα τα πλάσματά Του...''

Η μύγα και η μέλισσα

''..Στο Άγιο Όρος υπάρχουν τα πάντα.Από λουλούδια μέχρι...Άν κανείς είναι μέλισσα, ψάχνει να βρει τα πνευματικά άνθη μέσα στο περιβόλι της Παναγίας, αν είναι μύγα, πάει και κολλά σε άλλα πράματα..''

Τα ζώα και ο άνθρωπος

'..Τα ζώα αναγνωρίζουν την ανωτερότητα του ανθρώπου και χαίρονται με τη παρουσία του.Μετά την πτώση του ανθρώπου καταστράφηκε αυτή η σχέση και ήρθε αυτή η αγριάδα.Ο άνθρωπος κοιτά να τα σκοτώσει και αυτά αγρίεψαν.Τα ζώα είναι πιο αυθεντικά. Αν κανείς τα πλησιάσει με αγάπη ξαναέρχονται στη πρώτη σχέση.Μόνον ο σκύλος που ζει συνέχεια κοντά στον άνθρωπο έχει αλλαξει.Έχει αποκτήσει ένα αστυνομικό πνεύμα,μια καχυποψία.Ο άνθρωπος καταστρέφει τα ζώα.Να εδώ είχα μια γατούλα και την τάιζα.Ερχόταν στα πόδια μου και τριβότανε,γουργούριζε,ήταν πολύ ήμερη.Μια μέρα της ρίχνω ένα κομμάτι ψωμί και το ζώο κάνει να τραβηχτεί φοβισμένο.Τι είχε συμβεί;Κάποιος τη πήρε με τις πέτρες και της χάλασε το λογισμό.Βλέπεις;O άνθρωπος έκανε την αρχή του κακού..''

''...Τα καημένα τα ζώα θεό έχουν τον άνθρωπο. Όπως εμείς ζητούμε βοήθεια από τον Θεό, έτσι και αυτά ζητούν βοήθεια από τον άνθρωπο...

Στο Άγιον Όρος άκουγα για τον Γερο-Θεοφύλακτο από την Σκήτη του Αγίου Βασιλείου ότι είχε μεγάλη φιλία με τα άγρια ζώα.

Αυτά διαισθάνονταν την αγάπη του και πήγαιναν στην Καλύβη του, όταν είχαν καμμιά ανάγκη. Κάποτε ένα ζαρκάδι που είχε σπάσει το πόδι του πήγε έξω από το Κελλί του και βέλαζε θλιμμένα. Βγήκε ο Γέροντας και το είδε να τεντώνη το σπασμένο του ποδαράκι σαν να του το έδειχνε. Εκείνος του έφερε λίγο παξιμάδι να φάη και πήρε δύο ξυλάκια, με τα οποία του έδεσε σταθερά το πόδι του . Μετά είπε στο ζαρκαδάκι: «Πήγαινε τώρα στο καλό και μετά από μια εβδομάδα να ξαναπεράσης να το δω». Ο καλός Γέροντας συνεννοήθηκε με το ζώο σαν γιατρός με πονεμένο άνθρωπο, επειδή είχε γίνει άνθρωπος του Θεού!

– Γέροντα, μου κάνει εντύπωση πως ο Όσιος Γεράσιμος δεν φοβήθηκε καθόλου το λιοντάρι που τον πλησίασε ,για να του βγάλη το αγκάθι.

– Ε, Άγιος ήταν, αλλά και τα ζώα ποτέ δεν κάνουν κακό στον άνθρωπο ,όταν βρίσκωνται σε ανάγκη. Μια φορά, που ήμουν με την κήλη, κάποιοι εργάτες κουβαλούσαν ξύλα με τα ζώα εκεί στην περιοχή του Καλυβιού. Βλέπω σε μια στιγμή ένα ζώο να πέφτη, το καημένο , κάτω και το σαμάρι με τα ξύλα να πέφτη από πάνω του. Διπλώθηκαν τα πόδια του και δεν μπορούσε να τα ισιώση. Εγώ ξέχασα ότι είχα κήλη, ξέχασα ότι δυσκολευόμουν ακόμη και να περπατήσω. Τρέχω, πετάω τα ξύλα. Πάω να σηκώσω το σαμάρι, δεν μπορούσα.

Δίνω μια, τραβάω τα σχοινιά και ελευθέρωσα το ζώο. Οπότε ένας Πατέρας που ήταν εκεί κοντά φώναζε: «Πρόσεχε ,έχεις κήλη, θα πάθης καμμιά ζημιά». Τότε θυμήθηκα ότι είχα κήλη. «Καλά, του λέω, εγώ έχω κήλη, εσύ που δεν έχεις κήλη, γιατί δεν έτρεξες;». «Φοβάμαι μήπως με κλωτσήση», μου λέει. «Ευλογημένε, του λέω, το ζώο, και λύκος να είναι, όταν το καημένο βρίσκεται σε ανάγκη, ζητάει βοήθεια και δεν κάνει κακό στον άνθρωπο».

Αλλά κι αν πεινούν κι αν διψούν τα ζώα, στον άνθρωπο καταφεύγουν, , γιατί ο άνθρωπος είναι το αφεντικό τους. Θυμάμαι, στο Καλύβι του Τιμίου Σταυρού, ένα καλοκαίρι, μια οχιά κατέβηκε από την λαμαρίνα της σκεπής και κουλουριάστηκε μπροστά μου. Σήκωνε το κεφάλι της ψηλά, έβγαζε τη γλώσσα της και σφύριζε. Διψούσε πολύ – είχε καή από τον πολύ καύσωνα- και με απειλούσε. Ζητούσε νερό, αλλά με επιτακτικό τρόπο, λες και ήμουν υποχρεωμένος να πάω να της φέρω νερό. «Βρε, της λέω, εσύ, έτσι που κάνεις, δεν συγκινείς τον άλλον!». Της έβαλα μετά νεράκι και ήπιε. Ενώ τα τσακάλια πολύ με συγκινούν, γιατί, όταν πεινούν, κλαίνε σαν μωρά παιδιά. Να δήτε τί έχω πάθει και με τα γατάκια τώρα στο Καλύβι. Πρόσεξαν πως, κάθε φορά που χτυπούσε το καμπανάκι έβγαινα έξω, και πότε-πότε τους έρριχνα κάτι να φάνε. Όταν λοιπόν πεινούν, τραβούν το σχοινί και χτυπάει το καμπανάκι. Βγαίνω και βλέπω να χτυπούν αυτά το καμπανάκι και τα ταΐζω. Πώς τα έχει κάνει όλα ο Θεός!

– Έρχονται, Γέροντα, ζώα στο Καλύβι σας;

– Πώς δεν έρχονται! Έρχονται τσακάλια, αγριόχοιροι… Έρχεται πού και πού και μια μικρή αλεπού. Όταν φεύγουν οι γάτες, έρχεται η αλεπουδίτσα. Οι αγριόχοιροι, το καλοκαίρι δεν εμφανίζονται, επειδή φοβούνται τους κυνηγούς ∙ τότε μόνο τα φίδια εμφανίζονται, γιατί τα φοβούνται οι άνθρωποι.

Έρχονται και πουλιά, κοπάδια, μικρά-μεγάλα . Τους βάζω βρεγμένο παξιμάδι και τρώνε. Το ινδοκάρυδο από τα λουκούμια το κρατώ ξεχωριστά για κάτι πουλιά που φέρνουν την άνοιξη. Τα καημένα κελαηδούν ανοιξιάτικα ακόμη από τον χειμώνα με τα χιόνια. Φέρνουν παρηγοριά δηλαδή. Αυτά πεθαίνουν για το ινδοκάρυδο!

– Γέροντα, στο Σινά, εκεί που μένατε είχατε ζώα;

– Στο Σινά, επειδή ήταν έρημος, πλησίαζαν πιο πολύ τα άγρια ζώα, καθώς και τα πουλιά. Είχε και πέρδικες, είχε και ορτύκια, σαν αυτά που έτρωγαν οι Εβραίοι στην έρημο. Είχε και κάτι όμορφα ποντίκια, σαν χελωνάκια, χωρίς ουρά, που είχαν επάνω στην ράχη τους ένα τρίχωμα σαν βούρτσα! Τα τάιζα όλα , τις πέρδικες, τα ορτύκια, τα ποντίκια! Έβαζα ότι είχα ξεχωριστά πάνω στις πλάκες , γιατί μάλωναν! Πήγαινε το πουλάκι να φάη, πήγαινε και το ποντίκι, οπότε σηκωνόταν το πουλάκι να φύγη.

Τα πουλιά ,όπου πήγαινα, με ακολουθούσαν. Όταν ανέβαινα πάνω στα βράχια και άρχιζα να ψάλλω, μαζεύονταν εκεί και στο τέλος τους έριχνα λίγο ρύζι. Άμα ήθελα ησυχία ,δεν έπρεπε να ψάλω καθόλου, γιατί μαζεύονταν όλα γύρω μου! Θυμάμαι μια φορά που πιάστηκε η μέση μου και έμεινα μερικές μέρες ξαπλωμένος, ένα πουλάκι, το καημένο, μπήκε μέσα στο κελλί μου και ήρθε πάνω στο στήθος μου. Στάθηκε εκεί, με κοιτούσε στο πρόσωπο και κελαηδούσε, ώρες, πολύ γλυκά. Μου έκανε εντύπωση!''

Θεία Κοινωνία

''...Μια φορά κάποιος λαικός είχε έρθει στον π.Παίσιο και καυχιόταν ανόητα πως κοινωνούσε πολύ συχνά.Δυο τρεις φορές την εβδομάδα και νόμιζε ότι..είχε αγιάσει!Είχε πλανηθεί ο άνθρωπος απο τη κενοδοξία του.Του λέει ο γέροντας 'κοίτα δεν έχει και τόση σημασία πόσο συχνά κοινωνεί κανείς.Αλλά κυρίως και τι προετοιμασία έχει κάνει στον εαυτό του προηγουμένως και το πόσο διατηρεί μέσα του το Χριστό στη συνέχεια..Αν ήταν να αγιάζει έτσι ο άνθρωπος τότε όλοι οι παπάδες, που κοινωνούν κάθε Κυριακή και μέσα στη βδομάδα τα ήταν άγιοι..Η ένωση Θεού και ανθρώπου γίνεται μόνο με πλήρη συνείδηση και νηφαλιότητα, ελευθερία και προσωπική συναίνεση.Ο άνθρωπος πρέπει να εκδηλώσει την επιθυμία και συγκατάθεσή του, καταβάλλοντας τον κόπο της μετάνοιας ανάλογα με το φιλότιμό του.Τότε ο Θεός θα πλησιάσει τον ειλικρινώς μετανοούντα, σε μέτρο και βαθμό που Αυτός γνωρίζει οτι θα ωφελήσει τον συγκεκριμένο άνθρωπο..''

Graffity,σε γειτονιά Θεσσαλονίκης

Η επίσκεψη του νέου απ' την Αθήνα

''...Η αγάπη του εκδηλωνόταν απεριόριστα και πλούσια στον καθένα που τον επισκεπτόταν, ιδιαίτερα στους πονεμένους ανθρώπους και στα νέα παιδιά. Θυμάμαι κάτι που το έζησα πολύ καλά, το 1982, όταν είχε έρθει στο Άγιον Όρος ένα παιδί από την Αθήνα, ο οποίος ήταν ένας σύγχρονος νέος, γεμάτος ανησυχίες, μπλεγμένος με πολλά πράγματα δύσκολα, απογοητευμένος από τη ζωή του και το περιβάλλον του, με ρούχα βρώμικα- μια κατάσταση που μαρτυρούσε την ακαταστασία και την ανησυχία του νέου αυτού. Πήγε το παιδί αυτό στον πατέρα Παΐσιο, μίλησαν και μετά έφυγε.

Μετά από δύο-τρεις μήνες ξαναγύρισε και μού διηγήθηκε κλαίγοντας το εξής πράγμα. Στην Αθήνα, όταν είχε κάποιες ατυχίες και τον έπιασε η μελαγχολία αυτή, η κατάθλιψη, ανέβηκε στη μηχανή του να πάει να αυτοκτονήσει. Τρέχοντας, έλεγε: "Δεν υπάρχει κανένας στον κόσμο, κανένας δε με αγαπάει, δεν έχει ενδιαφέρον, καλύτερα να σκοτωθώ, να τελείωση η ζωή μου".

Βγήκε από την Αθήνα, πορευόταν στον δρόμο και είχε σκοπό να τελείωση τη ζωή του. Ενώ έτρεχε, ξαφνικά ακινητοποιήθηκε η μηχανή του δίχως να πάθη τίποτα. Συγχρόνως είδε μπροστά του τον πατέρα Παΐσιο, ο οποίος του είπε: "Σταμάτα- μην κάνεις αυτό το πράγμα". Μόλις είδε τη μορφή του Γέροντα, αμέσως θυμήθηκε ότι αυτός ήταν ο μόνος άνθρωπος που τον αγάπησε πραγματικά και του εξέφρασε την αγάπη του. Ο πατήρ Παΐσιος ήταν άνθρωπος πολύ εκδηλωτικός. Όταν πήγαιναν παιδιά με προβλήματα, τους έδειχνε τόση αγάπη, όπως σ' ένα μικρό παιδί. Έτσι τα παιδιά αυτά παρηγοριόντουσαν. Μετά. αφού μού είπε την ιστορία αυτή, πήγα στον Γέροντα και τον ρώτησα: "Μα αλήθεια είναι ότι έγινε αυτό το γεγονός;" Μού λέει: "Δεν ξέρω, αλλά εκείνο που ξέρω είναι ότι πολλές φορές εκεί που προσεύχομαι στο κελλί μου, το Πνεύμα το Άγιο με μεταφέρει σε νοσοκομεία, σπίτια πονεμένων ανθρώπων, σε ανθρώπους που είναι έτοιμοι ν' αυτοκτονήσουν κ.λ.π. Εγώ δεν κάνω τίποτε, παρά μόνο προσεύχομαι και ανάβω κεριά"...

Εικόνα από το μονοπάτι που οδηγεί στην Ιερά Μονή Παναγίας Στομίου κοντά στη Κόνιτσα,
όπου και ασκήτεψε ο άγιος.

...Σοφῶν ὑπερβαίνουσα γνῶσιν

''..Είχε το σπάνιο χάρισμα να αναπαύει ανθρώπους κάθε κατηγορίας, κάθε μορφώσεως και κάθε πνευματικής καταστάσεως. Ενθυμούμαι την περίπτωση ενός ψυχιάτρου-ψυχαναλυτού που πέρασε από την Μονή μας μετά την συνάντησή του με τον Γέροντα. Όχι μόνο είχε αναπαυθή, αλλά και μου είπε, ότι όσα του είπε ο Γέροντας ήταν η τελευταία λέξις της ψυχιατρικής. Είναι γνωστό ότι ο π. Παΐσιος δεν διάβαζε άλλα βιβλία εκτός από το Ευαγγέλιο και τον Αββά Ισαάκ τον Σύρο...''

συναξάρι εδώ

Μαρτυρίες προσκυνητών,Γέροντας Παίσιος ο Αγιορείτης 1924-1994,Εκδόσεις Αγιοτόκος Καππαδοκία.

Οι γκουρού ο νέος και ο γέροντας Παίσιος.
Περισσότερα για το βιβλίο εδώ

Αρτέμης(ex txc)-Πάθη και Αρετές(βασισμένο σε αληθινή ιστορία)