Ευλογημένο καταφύγιο

Κάθουμαι και κοιτάζω έτσι ώρες πολλές. Ησυχία είναι μέσα μου, κι απ’ έξω η πλάση είναι ειρηνεμένη και βλογημένη. Η βουή του κόσμου σαν να’ ναι ψέμμα, ένας βραχνάς που έσβησε και χάθηκε... Έχε γεια, αδελφέ μου, που δεν ξέρω ποιος είσαι, κι ούτε κ’ εσύ θα μάθεις ποτές πως σε κοίταξε κάποιος από μακρυά, με τόση αγάπη, από μιαν έρημη ακρογιαλιά, δίχως να φαίνεται καθόλου... Φώτης Κόντογλου,'ευλογημένο καταφύγιο'.

Τρίτη 19 Μαΐου 2020

Μνήμη γενοκτονίας των Ποντίων

Μνήμη εθνική συνάμα πανανθρώπινη, της γενοκτονίας των Ποντίων

και άγιοι των ημερών

Ενότητα από ΝΕΚΡΟ ΓΙΑ ΤΟ ΚΟΣΜΟ

Επίσης από 'νεκρό':

Προσευχή απογόνου Ποντίων προσφύγων για τα θύματα της γενοκτονίας και για τον θύτη.

Ευχόμαστε η ιστορία να διδάσκει, να συγχωρεί και να ενώνει με τη μνήμη και την πανανθρώπινη κοινή εμπειρία του πόνου και όχι να διαιρεί με ιδεολογικές ιδιοτέλειες...

(εικ. από εδώ)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)

Χωρίς αποσκευές γυρίζω απ’ το ταξίδι της ζωής, με την καρδιά γεμάτη δρόμους, ακούραστος προσκυνητής. Είδα σοφούς να απορούνε κι απλούς ανθρώπους να απαντούν για το χορτάρι που ανεβαίνει ακόμα κι όταν το πατούν. Το πιο κουραστικό ταξίδι το `κανα μέσα μου βαθιά, βρήκα δε βρήκα εγώ το ξέρω πετώντας πάνω απ’ τη φωτιά. Κάποτε πήγα να λυγίσω κι είδα τον Αλεξανδρινό να δείχνει με το χέρι την Ιθάκη, ατέλειωτο προορισμό. Χωρίς αποσκευές γυρίζω απ’ το ταξίδι μιας ζωής, χωρίς αποσκευές θα φύγω στο τέλος τούτης της γιορτής. Λουδοβίκος των Ανωγείων-Χωρίς αποσκευές

Φ.Κόντογλου

'...Ο άνθρωπος είναι σε όλα αχόρταγος, θέλει ν’ απολάψει πολλά, χωρίς να μπορεί να τα προφτάξει όλα.Και βασανίζεται. Όποιος όμως φτιάξει σε μια κατάσταση που να ευχαριστιέται με τα λίγα, και να μη θέλει πολλά, έστω κι αν μπορεί να τ‘ αποχτήσει,εκείνος λοιπόν είναι ο ευτυχισμένος.Δεν το κάνει από οικονομία, είτε γιατί έχει την ιδέα πως τα πολλά τον βλάφτουνε στην ψυχή ή στο σώμα.Αλλά γιατί στα λίγα και στα απλά βρίσκει πιο αγνή ικανοποίηση. Και περισσότερο απ’όλα, επειδή με τα απλά και με τα λίγα δεν χάνει τον εαυτό του. ..'

Ζήσιμος Λορεντζάτος

..Ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ ὁ Χριστιανισμὸς παύει νὰ εἶναι πίστη ἢ τρόπος ζωῆς -ὁ ἄριστος βίος τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων- καὶ γίνεται ἰδέα, φαντάζει γιὰ μένα τὸ ἴδιο ἂν εἶσαι χριστιανὸς ἢ ἄθεος. Ὅπως παράλληλα φαντάζει τὸ ἴδιο ἂν εἶσαι ἰδεαλιστὴς ἢ ὑλιστής, σύμφωνα μὲ τὴν ὁρολογία τῆς νεότερης εὐρωπαϊκῆς φιλοσοφίας. Ἀφρόψαρα τοῦ νοῦ ὅλα αὐτά, ποὺ δὲν κατεβαίνουν ποτὲ στὰ μεγάλα βάθη τῆς ζήσης μας..

Κ.Σαρδελής

“ ἡ δική μας παράδοση δὲν εἶναι οὔτε καπιταλιστική, οὔτε σοσιαλιστική, οὔτε μαρξιστική. Εἴμαστε πιὸ ἀριστεροὶ καὶ ἀπὸ τὸν πιὸ ἀριστερό. Γιατί ἡ παράδοση ἡ δική μας, ἡ ἑλληνική, εἶναι κοινοβιακὴ-ἀσκητική, ποὺ προϋποθέτει ὀρθόδοξη πνευματικότητα καὶ τὸ ἦθος τῆς καθ’ ἠμᾶς Ἀνατολῆς. Αὐτὸ εἶναι τὸ δικό μας Πολίτευμα.”

Χ.Βακαλόπουλος

'..Η γενιά και αυτή η κοινωνία η ελληνική πρέπει να πραγματοποιήσει μια έξοδο,είμαι σίγουρος ότι είναι αιχμάλωτη,εγκλωβισμένη σε κάτι που δε της ταιριάζει κατά κανέναν τρόπο και πρέπει να βγει από αυτό..Αυτό το οποίο μας έχει εγκλωβίσει είναι η διεκδίκιση.Διεκδικούμε κάτι το οποίο όταν το πετυχαίνουμε δεν μας ευχαριστεί και διεκδικούμε κάτι άλλο και κάτι άλλο,αυτή η διεκδίκιση γίνεται αβυσσαλέα αφού είναι μία διεκδίκηση μερικών υλικών συνθηκών βεβαίως και για αυτό δεν ικανοποιεί ποτέ,δε μπορεί να φτάσει...Ε και πιστεύω ότι θέλουμε έξοδο από αυτό..Αλλά επειδή είναι δύσκολο ας πούμε να μείνεις κάπως φτωχός..Πρέπει να το κάνεις,γιατί θα πλουτίσεις αλλιώς..Όπως η δύναμη είναι η αδυναμία,έτσι και πλούτος είναι η φτώχεια..'

Φ. Ντοστογιέφσκυ

«Η ταπεινοφροσύνη, η γεμάτη αγάπη, είναι η πιο καταπληκτική δύναμη, πιο μεγάλη από κάθε άλλη. Για αυτό πρέπει να φιληθούν με αγάπη ο αφέντης και ο δούλος, για να συντελεσθεί ανάμεσά τους η μεγάλη ανθρώπινη αδελφοσύνη. Πρέπει να γίνει κανείς υπηρέτης του υπηρέτη του, όπως λέει και το Ευαγγέλιο, έτσι που να υπηρετεί ο ένας τον άλλο»

Άρης Ζεπάτος

'..Αμέσως την άλλη στιγμή ο άνθρωπος,τρομαγμένος απο το μη νόημα των πραγμάτων,απο το κενό του τίποτα,θα επινοήσει έναν ακόμα περισπασμό,μια ακόμα δονκιχωτική εκστρατεία για να καλύψει το άπατο κενό που υπάρχει μέσα του.Έτσι όλη η ανθρώπινη ζωή και ιστορία κινείται απο την απελπισμένη κίνηση του ανθρώπου να συγκαλύψει το μή νόημα της ύπαρξης του,να κρύψει την καθολική του αποτυχία να νοιώσει την πλήρωση της απόλυτης ευτυχίας μέσα του.Αυτά ο άνθρωπος έχει μάθει να αγνοεί ή ακόμα και να τα χλευάζει.Όμως αυτή η άστοχη ενέργεια δε σημαίνει ότι αυτά τα αιτήματα δεν είναι εγγεγραμένα μέσα στον άνθρωπο με τρόπο ανεξίτηλο...'Παρατηρήστε τον οποιοδήποτε άνθρωπο,θρησκευόμενο,αδιάφορο,άθεο.Θα δείτε χωρίς δυσκολία να προβάλει το Απόλυτο πάνω σε μια ιδέα,σε έναν ηγέτη,σε μια κοινωνική ουτοπία η σε έναν έρωτα.Αυτός είναι ένας απόλυτος νόμος της ανθρώπινης ψυχής,η αναζήτηση του Απόλυτου,με όλα τα μέσα και τους τρόπους.Ο άνθρωπος μπορεί να βρίσκεται σε έρεβος σκότους και άγνοιας,όμως ότι και να κάνει,τον Θεό αναζητά και προς Αυτόν πορεύεται μέσα σε αναρίθμητους δρόμους πλάνης..'

Οσ.Πορφύριος

'Όλα γύρω μας είναι σταλαγματιές της αγάπης του Θεού. Και τα έμψυχα και τα άψυχα και τα φυτά και τα ζώα και τα πουλιά και τα βουνά και η θάλασσα και το ηλιοβασίλεμα και ο έναστρος ουρανός. Είναι οι μικρές αγάπες, μέσα απ' τις οποίες φθάνομε στη μεγάλη Αγάπη, τον Χριστό. Τα λουλούδια, για παράδειγμα, έχουν τη χάρη τους, μας διδάσκουν με το άρωμά τους, με το μεγαλείο τους. Μας μιλούν για την αγάπη του Θεού. Σκορπούν το άρωμα τους, την ομορφιά τους σε αμαρτωλούς και δικαίους...Για να γίνει κανείς Χριστιανός, πρέπει να έχει ποιητική ψυχή, πρέπει να γίνει ποιητής...'.

π.Βασίλειος Γοντικάκης

‘’Τίποτα δεν είναι αλήθεια αν δεν είναι ευλογία για όλον τον κόσμο.Και τίποτα δεν είναι χαρά για τον άνθρωπο εάν δεν καταργήται ο θάνατος’’...'Στην ερώτηση:Ποιός τα καταλαβαίνει όλα αυτα;η απάντηση είναι:δεν τα καταλαβαίνει αλλά τα ζει,ο άνθρωπος που αγαπά,πονά και περιμένει'...

...καὶ εἶχον ἅπαντα κοινὰ..

Πάντες δὲ οἱ πιστεύοντες ἦσαν ἐπὶ τὸ αὐτὸ καὶ εἶχον ἅπαντα κοινὰ καὶ τὰ κτήματα καὶ τὰς ὑπάρξεις ἐπίπρασκον καὶ διεμέριζον αὐτὰ πᾶσιν καθότι ἂν τὶς χρείαν εἶχεν...τοῦ δὲ πλήθους τῶν πιστευόντων ἦν ἡ καρδία καὶ ἡ ψυχὴ μία, καὶ οὐδὲ εἷς τι τῶν ὑπαρχόντων αὐτῷ ἔλεγεν ἴδιον εἶναι, ἀλλ' ἦν αὐτοῖς ἅπαντα κοινά...Πράξεις τῶν Ἀποστόλων κεφ. β΄, 44-45, κεφ. δ΄, 32-

καὶ ἤκουσα φωνῆς μεγάλης ἐκ τοῦ οὐρανοῦ λεγούσης· Ἰδοὺ ἡ σκηνὴ τοῦ Θεοῦ μετὰ τῶν ἀνθρώπων, καὶ σκηνώσει μετ' αὐτῶν, καὶ αὐτοὶ λαὸς αὐτοῦ ἔσονται, καὶ αὐτὸς ὁ Θεὸς μετ' αὐτῶν ἔσται, καὶ ἐξαλείψει ἀπ' αὐτῶν ὁ Θεὸς πᾶν δάκρυον ἀπὸ τῶν ὀφθαλμῶν αὐτῶν, καὶ ὁ θάνατος οὐκ ἔσται ἔτι, οὔτε πένθος οὔτε κραυγὴ οὔτε πόνος οὐκ ἔσται ἔτι· ὅτι τὰ πρῶτα ἀπῆλθον. Καὶ εἶπεν ὁ καθήμενος ἐπὶ τῷ θρόνῳ· Ἰδοὺ καινὰ ποιῶ πάντα. ( Αποκ. ΚΑ΄)