Κάθουμαι και κοιτάζω έτσι ώρες πολλές. Ησυχία είναι μέσα μου, κι απ’ έξω η πλάση είναι ειρηνεμένη και βλογημένη. Η βουή του κόσμου σαν να’ ναι ψέμμα, ένας βραχνάς που έσβησε και χάθηκε... Έχε γεια, αδελφέ μου, που δεν ξέρω ποιος είσαι, κι ούτε κ’ εσύ θα μάθεις ποτές πως σε κοίταξε κάποιος από μακρυά, με τόση αγάπη, από μιαν έρημη ακρογιαλιά, δίχως να φαίνεται καθόλου...
Φώτης Κόντογλου,'ευλογημένο καταφύγιο'.
Τρίτη 28 Απριλίου 2020
Η Αναπάντεχη Άνοιξη..
..Γιατί δε ξέρεις τι είναι ο άλλος μέσα του..Τι φιλοξενεί ο άλλος μέσα του..
Άλλωστε όλοι φιλοξενούμε μέσα μας μία αναπάντεχη άνοιξη..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου