Πορεία προς Εμμαούς: Μείνε μαζί μας, βράδιασε.

..Η συμπεριφορά του Κλεόπα μας φέρνει στη μνήμη μας εν πολλοίς τον τρόπο το δικό μας.
Δέσμιοι γεγονότων επιφανείας, αδύναμοι να εισχωρήσουμε στο μυστήριο, στην αλήθεια ενός κόσμου υπαρκτού και ταυτόχρονα κρυπτόμενου, τεκμαίρουμε με αστεία δήθεν βεβαιότητα την ανυπαρξία πραγμάτων που μας υπερβαίνουν, που μας περιχωρούν. Είναι σα να αποφαίνεσαι ότι η μοναδική αλήθεια ενός ποιήματος είναι η συντακτική και γραμματική του δομή η υπόσταση, ανίκανος ουσιαστικά να γευθείς τις στιγμές αιωνιότητας, που εγκιβωτίζει σε κάθε του στίχο. Γινόμαστε ειδωλολάτρες του χρόνου προσκυνώντας το ορατό εκτύπωμα των στιγμών, δίχως κάποιο φιλί να διαβαίνει σε πρωτότυπη αλήθεια..

Παρουσίαση από : AΡΧΑΓΓΕΛΩΝ ΤΟΠΟΣ

Μεγάλες
αναλήψεις καταθέσεων τις τελευταίες μέρες, μεγάλος ο φόβος. Ένα σκοτάδι
διαχέεται και δεν έχει να κάνει με οικονομικά ποσά όσο με ηθική παρακμή. Μα να
που ακόμη γίνονται καταθέσεις, καταθέσεις ψυχής που βοηθούν να αναθαρρήσει
όστις διψά για ελπίδα.
Στην πρώτη του έντυπη κατάθεση (Συναπάντημα στη δύση, εκδόσεις Άθως 2012), ο π.
Βασίλειος Χριστοδούλου μάς θύμισε πως ο ήλιος βασιλεύει στη δύση του και η
ελπίδα ανέτειλε από το παράδειγμα ενός ιερέα της ελληνικής επαρχίας τον
οποίο γνώρισε στη δύση της ζωής του. Το φως Χριστού που αναδυόταν στην απλότητά
του συγκίνησε πρώτα εκείνον και κατόπιν εμάς. Τώρα, εν τω μέσω της νυκτός, δια
του τίτλου του νέου του βιβλίου παρακινεί “Μείνε μαζί μας, βράδιασε”
(εκδόσεις Γρηγόρη). Ο
Κλεόπας κι ο Λουκάς απηύθυναν τον λόγο στον Χριστό στην προς Εμμαούς πορεία
τους (ναι, εκείνην που οι παλιοί θυμόμαστε από τον πίνακα όπου τρεις
περπατούσαν μέσα στο δάσος…). Μα η παράκληση είναι διαχρονική και εκπλήσσεται
ευχάριστα ο αναγνώστης συνειδητοποιώντας πόσες αναλογίες υπάρχουν σε εκείνην
την πορεία με το σήμερα. Βαθειά ποιητική ψυχή ο π. Βασίλειος, ερμηνεύει την
σχετική ευαγγελική περικοπή που παιδιόθεν τον συγκινούσε με πολλές αναφορές σε
λόγους των Πατέρων και σύγχρονων θεολόγων αλλά και αγαπημένων ποιητών και
πεζογράφων, από τον Έλιοτ στον Ελύτη και από τον Λουδοβίκο στη Δημουλά, από τον
Ντοστογιέφσκι στον Καζαντζάκη και τον Πεντζίκη. Το ευχάριστο ξάφνιασμα είναι
διαρκές καθώς με τον ευαγγελικό λόγο φαίνεται να συνδιαλέγονται κείμενα που σε
άλλα περιβάλλοντα γνωρίσαμε, που αισθητοποιούν όμως την ευαισθησία λογοτεχνών,
την αγωνία της ψυχής που πάντα συγγενεύει με την Αλήθεια.
Ωστόσο,
η οικείωση Λογοτεχνίας και Θεολογίας δεν είναι αυτοσκοπός, ούτε καν το
κατεξοχήν μέσο. Πορευόμενοι στις σελίδες του βιβλίου αφουγκραζόμαστε σκέψεις
και δικές μας ή εξηγήσεις εμπειριών μας, συνειδητών ή υποσυνείδητα σημαντικών.
Η ψυχή αναπαύεται στην απέραντη αγάπη Εκείνου, που δεν υποχρεώνει, που δεν
ψυχαναγκάζει, που συνοδοιπορεί στην αδυναμία μας περιμένοντας ελεύθερα να Τον
αναζητήσουμε, φέρνοντας χαρά και ειρήνη.
Ξεκίνησα να γράφω τι με συγκίνησε μα χάνεται στα μέρη το όλον. Είθε η καρδιά
μας να μην είναι βραδυκίνητη, η απελπισία να μην είναι ο νεκροθάφτης των
προσωπικών μας ικανοτήτων, είθε η σχέση με Εκείνον να εξελίσσεται καθώς
μεγαλώνουμε, είθε λίγο παραπάνω να στηριζόμαστε στην Ανάστασή Του…

Καλοτάξιδο!!!

Ειρήνη Κουτρέτση

Φιλόλογος

Eπίσης:

  π.Β.Γοντικάκης : Η πορεία προς Εμμαούς
(απόσπασμα από Ομιλία στην Φιλοσοφική Σχολή του Α.Π.Θ. το 1986.)

Αλέξανδρος Κοσματόπουλος : Η Πορεία προς Εμμαούς
(απόσπασμα από το βιβλίο του 'Το αναγνωστικό των Ευαγγελίων')

'..Λέω να σας ακολουθήσω στο δρόμο για τη Ιερουσαλήμ. Σε κάθε μας βήμα θ΄ αφήνουμε πίσω μας και μια βεβαιότητά μας. Σε κάθε στροφή, θα ξεφορτωνόμαστε βεβαιότητες και ακλόνητες πεποιθήσεις. Θα κρατάμε την καρδία μας σε κομμάτια κι όποιον βρίσκουμε θα τον κερνάμε καρδιά. Θα του λέμε πως αυτά που φαίνονται δεν είναι όλη η αλήθεια. Θα του λέμε πως αυτά που του λένε οι άλλοι και ο εαυτός του είναι τις περισσότερες φορές ψέματα και κακόγουστα αστεία. Θα του λέμε, πως το πιο βέβαιο ρήμα στη ζωή αυτή είναι το «νομίζω», το ευλογημένο αυτό ρήμα, σημάδι επίγνωσης της λειψής μας ματιάς και των ορίων μας. Θα βρούμε πολλούς στο δρόμο μας. Δεν κινδυνεύομε όμως να μείνουμε από καρδιά γιατί οι καρδιές είναι μαγεμένες, είναι ευλογημένες. Συνέχεια σκορπίζονται κι όμως είναι αδαπάνητες. Μόνο κινδυνεύουμε να κοπούμε από τα γυαλιά, αν παρασυρθούμε να ξαναφτιάχνουμε καθρέφτες, μονόδρομους καθρέφτες. Κι αν το είδωλό μας θ΄ αρχίσει πάλι να σχηματίζεται, θα πάρουμε μπογιά και σ΄ όποιον παγωμένο τοίχο βρίσκουμε θα γράφουμε:«Συμπονάω Χριστέ μου, βοήθει μου τη σκληροκαρδία»'
(ερμηνευτική προσέγγιση και απο εδώ)