 |
| Χρήστου Γιανναρά-Πείνα και δίψα |
..H νοσταλγία δε μπορεί ποτέ να γραφτεί με λέξεις στην αράδα.Γίνεται τότε ίσως ρομαντισμός και ποίηση, μα παύει να είναι αυτό που στα αλήθεια είναι: πάθος της ψυχής βουβό κι ασίγαστο.
Οι στιγμές της δυνατής ζωής, η σύγκριση κι η νοσταλγία που τις συνοδεύουν, είναι μια βαθειά οδύνη, η οδύνη που χρειάζεται για να καρποφορήσει μέσα μας η αιωνιότητα.Μένοντας δούλοι στη μιζέρια της καθημερινότητας μένουμε δούλοι στο πρόσκαιρο κι εφήμερο και φθαρτό του κόσμου τούτου.Κλείνουμε όλη τη θέα της ζωής στις χωματερές εκτάσεις της ρουτίνας, γίνεται όλη η ζωή ένας παχύς χωματόδρομος που τον περνάμε έρποντας.Κάθε ξύπνημα όμως μιας μεγάλης χαράς μέσα μας, κάθε γεύση μεθυστική του ιδιαίτερου και ξεχωριστού που υπάρχει στη ζωή, είναι μια γεύση του απολύτου και για αυτό μια ελπίδα αιωνιότητας.Αυτή η ποιότητα η ξεχωριστή της ζωής δε βλασταίνει στα χώματα της γης μας.Έχουμε καθαρή αίσθηση πως η πηγή της είναι κάπου αλλού.Είναι περιττό να πασχίζουν οι ηθικολόγοι να στεριώσουν στο μυαλό των ανθρώπων τα λογικά επιχειρήματα που φτιάξανε στα γραφεία τους για τη μεταθανάτια ζωή.Η αιωνιότητα ζει μέσα μας στη κάθε μέρα, στη κάθε ώρα, σαν σύγκριση και σαν νοσταλγία.Η οδύνη από τη γεύση τη λειψή της
δυνατής ζωής είναι ο πόνος για το χαμένο παράδεισο. Ο χαμένος παράδεισος ζει μέσα στις στιγμές της μεγάλης χαράς, στο πλησίασμα ενός ανθρώπου, μιας αλήθειας, μιας αγάπης μιας ομορφιάς,Οι στιγμές της δυνατής ζωής μας πείθουν πως ο χαμένος παράδεισος δεν έχει ανεπανόρθωτα χαθεί.Ήταν το ξεκίνημα της ανθρώπινης πορείας, θα είναι και το τέρμα της.Η νοσταλγία του απολύτου που καίει μέσα μας είναι η νοσταλγία του τέρματος. Στη σκοτεινιά της μετριότητας και της μιζέριας μας ξανοίγει το φως της ελπίδας για το πλήρωμα που μας καρτερεί στην αιωνιότητα. Είναι στιγμές στη ζωή, αυτές που κάνουν τη δίψα μας μαρτύριο και που το νιώθουμε καθαρά πως θ'αρκούσαν, σε μιαν αέναη παράταση, να μας ξεδιψάσουν για μιαν αιωνιότητα.
Ευλογημένη πείνα και δίψα του ανθρώπου, που είσαι το πιο δυνατό μαρτύριο κι η πιο μεγάλη ελπίδα σε τούτη τη ζωή..(σ.24-26)
Σε πόσα ανθρώπινα στήθη δεν έχει βουλιάξει μια παρθενική Ατλαντίδα, ο κόσμος ο ονειρικός των μεγάλων πόθων, που ωστόσο ήτανε πιο αληθινός κι από την ψηλαφητή πραγματικότητα.Κι αργοκινούνται πάνω από τη χαμένη πολιτεία τα σαπισμένα νερά της συμβατικότητας και της φτήνειας.
Δεν άκουσα ποτέ θρήνο πιο βαθύ και πιο λυγμικό για τη χαμένη πολιτεία από τα λόγια ενός ανθρώπου, που είδε όλο το χτίσιμό του μέσα του κόσμου σα μια μικρή αποτυχημένη επανάσταση ενάντια στο καθιερωμένο και συμβατικό που βασιλεύει στην κοινωνία των ανθρώπων.'Η ζωή μου, είπε, είναι μια μικρή αποτυχημένη επανάσταση.Μια επανάσταση που πνίγηκε στο αίμα της, προτού προφτάσει να φέρει στο κόσμο μια πνοή αλλαγής'.Και από τότε βαραίνουν τα λόγια αυτά σα μεγάλος σταυρός.(σ.30-31)
Αγία νοσταλγία πέλαγο ανοιχτό
πόσα σκαριά έχεις πάρει για πάντα στο βυθό
Αγία νοσταλγία φιλώ την εικόνα σου
δεν έχω απόψε πού να πάω δέξου με στο δώμα σου
Αγία νοσταλγία τις αγάπες μου καλώ
μέσα από καθρέφτη παραμορφωτικό
Αγία νοσταλγία της μνήμης αδερφή
είσαι αγκάθι βάλσαμο τραγούδι και στριγκλιά μαζί
Αγία νοσταλγία ανίκητο θεριό
έχεις κλείσει την καρδιά μου σε λαβύρινθο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου